Het went nog niet echt...

Henk is weer naar Nederland vertrokken.

Gek is dat, het went nog niet echt. Een dag voor vertrek staan hier de gezichten om de haverklap wat troosteloos, mijmerend voor ons uit starend, ons zelf moed inspreken en tegen elkaar zeggen : Het is maar voor een paar dagen.

Henk heeft een druk programma in Nederland en ik heb hier de wereld klussen te doen. TOCH... is het moment van vertrek niet echt een plezierig gebeuren. Al moet ik zeggen dat het voor de relatie wel goed is, een echte aanrader zelfs.

We zijn ons op dat soort momenten allebei heel erg bewust, dat de één weggaat en de ander achter blijft. Zien mekaar plots ook met hele andere ogen... ik zou haast durven zeggen dat ik dan nog meer om hem geef. Oké... na verloop van tijd normaliseerd dat gelukkig wel weer en kibbelen we er weer lustig op los, zo af en toe zelfs denkend : Moet ik daar oud mee worden! Echt niet... Maar op het moment dat hij in de auto stapt, leuk truitje aan (die me anders maar amper opvalt), zwaait, wegrijdt en nog even een laatste toet-toet...

In ieder geval wel één voordeel, ik hoef de laptop de komende dagen niet te delen.

Zo... nu even aan de slag, de afwas eerst maar even om vervolgens in het hoekje van de bank te overpeinzen wat verder te gaan doen. De bank staat er nog, erachter moeten nog tomettes gevoegd worden. Kan ik lekker, hangend over de rugleuning, kijken hoeveel er nog gevoegd moet worden... TIJD ZAT.

Het gekke is, dat de dagen ook wat langer lijken te duren als ik in m'n uppie zit. Da's dan ook weer een mooi voordeeltje. Ach... wat, ik heb er weer zin in.

FIJNE ZONDAG...