Even een verhaaltje voor het weekend aan...
Een dag voor de jaarwisseling, wij zitten in de warme keuken onze laatste hap brood naar binnen te werken. Totdat er plotsklaps op ons raam geklopt wordt.
Een vriend van ons staat voor de deur.
Nadat wij hem binnen gelaten hadden, begon hij gelijk over de reden waarom hij er was.
Een uitnodiging...
Wanneer het ons het beste uitkwam om bij hem langs te komen, donderdag of vrijdag zei hij er gelijk achteraan.
Sputter, sputter, pruttel, pruttel... Eerlijk gezegd hadden wij er niet erg veel zin in, maar ja... hoe kom je daar met goed fatsoen onderuit. NIET DUS...
Na wat gesputter, wat onze vriend wel gewoon van ons is, spraken wij af om donderdags even langs te wippen.
Dat 'even' kan er helaas bij onze vriend niet in. Volgens hem is dat een belediging en moet je minstens een paar uur blijven.
Oké... wij spraken af om tegen een uurtje of drie langs te komen... niet dus... onze vriend vond twee uur gepaster. Grrr...
Donderdags, stipt twee uur, stonden wij bij onze vriend voor de deur. Hij stond ons al op te wachtten. De honden hadden wij thuis gelaten... een goede smoes om op tijd terug te gaan ;-)
Binnen gekomen, stond alles al keurig gereed. Onze vriend wees ons aan wie waar moest zitten.
Vaak krijg ik de meest gunstige plek, volgens onze vriend, toegewezen.
Het huis staat helemaal vol met meubeltjes en allerlei prulletjes. Overal staan boeken, hangen schilderijen, wandborden, mokken, lampjes, foto's, en heel veel ander spul. Vele tafeltjes, stoelen, kasten, kacheltjes voor noodgevallen en... dit keer stond er een onooglijke bank tussen alles ingepropt. Een ratjetoe zonder ook maar enig verband, gepaard gaande met een vreemd soortig weeïg luchtje die langzaam, via de trilhaartjes onze neusgaten vulden.
(Trouwens even een weetje tussendoor... een andere naam voor trilhaartjes is : Cilia. Eén trilhaar heet Cilium, meervoud Cilia... tja... zomaar even een weetje.)
Leuk om te vermelden... door de jaren heen hebben wij wel eens wat meegebracht voor onze vriend en hem zo af en toe een kaartje gestuurd. Voor dit alles heeft hij een speciaal plekje... een Henk en Cilia plekje.
Vanaf mijn zitplek had ik er precies zicht op en keek naar mijn eigen schilderij, wandbordjes, kaartjes e.d. Alles mooi bij elkaar gegroepeerd ;-)
Nadat wij plaats genomen hadden op de ons toegewezen plekken, werd er water gekookt in een pannetje voor de koffie en de thee. Aangezien ik nog wel een fluitketel over heb, vroeg ik onze vriend of hij daar belang bij had. Maar... nee, hij had wel een fluitketel maar hij prefereerde een pannetje. Oké...
De koffie en thee werd opgeschonken en er werd een heerlijke warme Galette des Rois bij gepakt, die al voorgesneden was. Iedere keer als wij ons bordje leeg hadden werd er een nieuw stuk op gezet en onze mokken volgeschonken.
Onze vriend zat op de praatstoel, woordenboek in de aanslag en wij luisterden met volle monden en knikten zo af en toe even meelevend, onderwijl genietend van de lekkere warmte van de houtkachel... die flink opgestookt was.
Voordat we er erg in hadden werd het schemerig en was de korte wintermiddag voorbij.
Onze vriend is een schat van een man, die ten alle tijde voor ons klaar staat. Maar... helaas is hij absoluut niet flexibel en zeer georganiseerd.
Dat maakt het voor ons wel eens moeilijk om bij hem langs te gaan of hem uit te nodigen. Even langswippen is er niet bij en als wij hem voor een bakje koffie uitnodigen weten we van tevoren al dat hij de gehele middag blijft zitten... ongeacht of het gezellig is of niet.
Nou klinkt dat misschien wel erg onaardig, zo is het niet bedoelt. Onze vriend is een schat van een man, zoals ik al vermeldde. Het ligt meer aan ons. Eén van de kleine probleempjes is, dat onze vriend een Fransman is... die uiteraard Frans spreekt. Aangezien ons Frans nog niet 'je van het' is, verflauwd onze interesse na een uurtje of wat en vergt het van ons veel moeite om zijn verhalen nog te volgen. Wat vaak tot gevolg heeft dat wij op goed geluk ja of nee zeggen, maar niet meer in het verhaal zitten. Met andere woorden : onze tijd een beetje uitzitten en wachtten op het moment dat we met goed fatsoen weg kunnen.
Toch... zien we onze vriend al jaren iedere keer dat wij in Le Pre Bonnet verpozen en hopen wij hem zo nog jaren te zien.
Wel een groot voordeel : dat het goed voor onze Franse taal is... Oui et Non, hahaha...
Bon week-end a tous...