Mikado...

Zoete jeugdherinneringen... MIKADO, het spelletje met de stokjes. Nou ja... of ze zo zoet zijn betwijfel ik, daar ik soms wel stilletjes vals speelde als ik dacht dat niemand keek. Uiteraard heb ik dat nooit verteld.... sssssst. En winnen dat ik deed, achteraf denk ik dat mijn grootouders mij lieten winnen. Mijn moeder was wat strijdlustiger, dat ging hard om hard ;-)

Bijna dagelijks loop ik even naar onze postbus, waar bijna NOOIT wat inzit... maar je weet maar nooit hè! Vaak koppel ik gelijk even een klein rondje, met de honden, eraan vast. Een leuk rondje, waarbij we ook een stukje door het koeienbos komen.

Een kaveltje bos, met alleen maar naaldbomen, tussen twee stukken groenland (weiland) in. Als hier koeien staan, kunnen ze door het bos van het éne stuk groenland naar het andere stuk kuieren. Vaak wel een leuk gezicht, de koeien in het bos.
Maar als de koeien er niet staan, kan ik er een leuke ronde met de honden lopen... wat we dus ook regelmatig doen.

Eigenlijks een saai stukje bos, kaarsrechte stammen met in de kruinen nog wat groen. Om de haverklap knakt er een boom om, als een luciferstokje, met tot gevolg hebbend dat het oogt als een MIKADO-veldje. Regelmatig dacht ik bij mezelf, ah... daar wil ik een foto van, maar dan heb ik geen fototoestel bij me. Het is ook niet echt denderend leuk om te fotograveren. Maar wie weet roept het bij jullie, net als bij mij, ook wat 'zoete' herinneringen op. Ik denk dat ik weer eens mikado wil aanschaffen, gossie wat leuk... zo 's avonds, als Henk al wat moe wordt... klein beetje gemeen spelen als hij een oogje dicht heeft en dan met een overwinningsroesje naar bed ;-)