Montagne Bourbonnaise

Montagne Bourbonnaise
Kom binnen, een kijkje in en om ons huis nemen. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

dinsdag 28 februari 2012

Wie van de drie?



Sorry hoor... beetje suffe titel :)

Na veel gezoek hebben we het papiertje met de maten gevonden, zat ergens op een onmogelijke plek in de auto. Tja... dus werk aan de winkel, achter gordijnen aan. Geen van ons beiden is dol op shoppen, we beschouwen dat als een noodzakelijk kwaad. Zodoende van tevoren al bepaald welke winkels wij gingen vereren met een bezoekje, zodat we rechtstreeks van de éne winkel naar de andere konden.
Gelijk bij de eerste winkel zagen wij al een kleur die we wel mooi vonden... olijfgroen (lekker fel en vrolijk licht), maar ja... twijfel twijfel, want eigenlijk zijn we ook wel dol op zwart. Volgende winkel... zwart (prachtig statig en verveeld niet zo gauw), mooi mooi... maar wel erg donker hè! Twijfel twijfel... Vol twijfels op naar de volgende winkel, het humeur nam al wat af... Ah... mooie aubergine kleur (warme kleur), ons eerste idee... erg leuk maar!!! Twijfel twijfel... Daarna naar de stoffenspecialist om een leuke sierrand voor de toekomstige gordijnen te kopen (soort franjes), gelijk geslaagd. Maar nog steeds twijfelen over de kleur gordijnen die we hebben willen. Al met al, uren later, helemaal uit onze hum, thuis zonder gordijnen... maar met franjes.
's Avonds laat, toen we weer een beetje bijgekomen waren, hebben we op de computer bovenstaande foto's gemaakt om een beter beeld te krijgen. Waarop de kleuren wel wat vertekend zijn. Na uren (gevoelsmatig) hebben we uiteindelijk toch een keuze gemaakt. Volgende dag zijn we naar de winkel gegaan en hebben prachtige velours-gordijnen besteld... of het de goede keus is? Twijfel twijfel...

vrijdag 24 februari 2012

Madame...

Tot vandaag de dag ben ik voor de Franse wetgeving MADEMOISELLE. Op alle officiële papieren (ook op de niet officiële...) ben ik mademoiselle CMK, koopakte, verzekering, belasting etc.etc. Nou lig ik daar absoluut niet wakker van maar... vreemd is het wel. Geeft een beetje zo'n OUDE VRIJSTER gevoel, zeg maar.
Natuurlijk zou ik kunnen overwegen om het huwelijksbootje in te stappen, geen gedoe meer met eventuele erfenissen, eindelijk ook een MADAME, gewoon lekker gemakkelijk. Ware het niet dat ik totaal niet van het fenomeen huwelijk houdt en ook absoluut niet van plan ben om OOIT te gaan trouwen.
In Nederland is dit al jaren geen probleem meer, samenwonend staat zo'n beetje gelijk aan getrouwd zijn en met het vorderen van de jaren wordt je vanzelf een mevrouw.
Las ik vandaag in de krant dat ze dit EINDELIJK in Frankrijk ook willen veranderen, met DIT bedoel ik : dat Franse vrouwen en Nederlandse vrouwen met huis in Frankrijk niet meer hoeven aan te geven of ze getrouwd zijn of niet, maar automatisch MADAME worden. Voor mannen geldt dit uiteraard niet, die zijn en waren altijd al MONSIEUR.
Nou nog even een wetje dat samenwonenden gelijke rechten krijgen als gehuwden... HELEMAAL FIJN.
Dus... wie weet wordt ik binnenkort MADAME CMK, verruil ik natuurlijk wel gelijk mijn spijkerbroek voor een rokje met naaldhakjes ;-)
Allemaal een fijn weekend gewenst door Mlle CMK.

donderdag 23 februari 2012

GEEN PAPIERTJE...

Kladjes uit de ogen. Wintermuts besteld, ontvangen en aan de kant gelegd. Zonnetje schijnt volop, 10 graden boven nul. ACTIE... ik ben/was er weer gereed voor.
Stap één : op zoek naar mooie overgordijnen voor de deurenpartij in de schuur. Nette kleren aan ( nou ja... net??? schone spijkerbroek, zeg maar), jas aan, even het papiertje waar ik de maten opgeschreven heb pakken, wel zo handig "Afgelopen vakantie heb ik alles tot in den treure uitgemeten, tekening erbij gemaakt om zo exact mogelijk te weten hoe breed en hoe hoog de gordijnen moeten worden. Jaja... zo ben ik... een grondige voorbereiding".

GEEN PAPIERTJE

Overal zoeken, zweet, zweet, jas weer uit, zoeken, nog eens zoeken. Alle lades bijlangs, alle paperassen bijlangs, op handen en voeten het huis doorkruisen. De net frisse schone spijkerbroek begint er al haast weer wroetig uit te zien van vrolijk opspringende honden, die denken dat het een spelletje is. Maar al met al...

GEEN PAPIERTJE

Het zal toch niet waar zijn... het papiertje ligt toch niet in Frankrijk? Voor vandaag weer genoeg gedaan, pfff. Ik denk dat ik nog even een na-slaapje ga doen. Tja... het ligt niet aan mij, ik stond al in de startblokken. Overmacht. Even een nachtje over slapen, morgen weer vol frisse moed verder, hm.

maandag 20 februari 2012

WINTERSLAAPje...

Wij houden hier een soort van WINTERSLAAPje, veel zinnigs komt er niet uit onze handen momenteel.
's Avonds schieten mij vaak allerlei dingen door m'n hoofd, wat we zoal wel kunnen doen aan eventuele voorbereidingen. 's Nachts lig ik er zelfs van te woelen op m'n bed, van alle briljante ideeen. MAAR... de volgende dag komt het er domweg niet van... totdat de avond weer aanbreekt.
Een kozijn ligt al maanden te wachten om verder afgemaakt te worden (Henk zijn werkje). Ik ben degene die eigenlijks zoeken moet naar nog wat 'nieuwe' meubeltjes e.d. voor de verdere aankleding van ons huis. Zogauw ik op marktplaats ga zoeken "want ja het moeten wel mooie, goedkope, tweede hands spullen worden", zit ik, voordat ik er erg in heb, naar van alles te kijken...  behalve naar dingen die we nodig zijn (huizen in het buitenland en de meest mooie kastelen.. die we dus echt niet gaan kopen, honden.. die we er momenteel ook echt niet bij willen hebben, wintermutsen.. terwijl de winter bijna voorbij is). Al vrij snel wordt ik afgeleid en zit te surfen over het internet, kijken naar mooie aparte optrekjes en suffe spelletjes spelen. Ik zag ook nog een leuk filmpje op You Tube van motorrijders die deels door de Montagne Bourbonnaise tuften met heftig muziekje van INXS, krijg recht zin om op de motoren (die we niet hebben) die kant op te gaan... nog een maandje wachten...
Het gekke met zo'n tweede huis is, zogauw we de deur daar achter ons dicht doen en naar Nederland vertrekken het huis al vrij snel niet meer dan een leuke herinnering wordt. We weten dat het ons huis is, maar het voelt een beetje als, de ver van m'n bed show. Voor de niet tweede huisbezitters, even ter verduidelijking, zo'n gevoel die je ook wel hebt als je terugkomt van een leuke vakantie... een leuke herinnering. Met dat verschil, dat wij na een verblijf in Frankrijk, weer thuis aangekomen, NIET tegen een ieder ellenlang kunnen uitweiden over onze 'vakantie', want ja... zeg zelf... naar tig keer hebben onze vrienden en familie het echt wel gehad. Oké... het hoognodige willen ze nog net eventjes aanhoren, maar verder niet :( Vandaar... deze blog :)
Hè, bah... er is momenteel dus echt niets nieuws te vermelden, zelfs geen nieuwe foto's... nog even de laatste kladjes uit de ogen halen van ons winterslaapje... EN DAN... gaan we er weer volop tegenaan.
                                           WINTERSLAAPje.

dinsdag 14 februari 2012

Geen nieuws...

Even een luchtig blogje.

Gisteren getuige van een gewapende overval op een supermarkt.

Op de foto hierboven m'n 'allermooiste' kerstkaart, een kartonnetje waarop geschreven staat : Een gelukkig nieuwjaar toegewenst 2012, op de achterkant de naam van de gever, een franse vriend. Waarom m'n 'allermooiste' kerstkaart? Want zeg zelf... erg mooi is ie eigenlijk niet.

Twee jonge jongetjes (circa 20 jaartjes jong) met bivakmutsen op.

Mooi is ie, vanwege zijn eenvoud. Mooi is ie, omdat de kaart persoonlijk werd overhandigd. Mooi is ie, omdat de persoon die hem overhandigde er niet mee pronken wou. Mooi is ie, omdat het een welgemeende wens was.

Met getrokken pistolen werden de kassa's geledigd.

Eenvoud kan soms erg mooi zijn.
Geen nieuws...

woensdag 8 februari 2012

Wat maakt WINTER zo mooi?

Dat verschilt natuurlijk per persoon, dus... vul maar in. Persoonlijk vind ik de winter erg mooi (ook in Le Pre Bonnet), heerlijk de houtkachels volop stoken, dikke volle borden stampot mous (boerenkool) of snert. Tja... dat hebben ze dus niet in Frankrijk... boerenkool met U... rookworst of erwtensoep, haast blij dat ik in Nederland woon, gniffel gnuif. Maar wat ik tevens mooi vind aan de winter is : het uitkijken naar de lente, me verheugend op een maarts zonnetje. Stel dat je geen winter had, dan kon je je ook niet verheugen op de lente, ook maar saai toch?
De winter is hier ook de tijd dat we weer nieuwe plannetjes maken. Eén van die plannen is dat we in de zomer weer voor langere tijd naar Frankrijk willen, drie a vier maanden. Vorig jaar is het ons uitstekend bevallen en zodoende voor herhaling vatbaar. Dat vergt weer veel geregel en houdt tevens in dat we weer spaarzaam om moeten gaan met de snipperdagen. Met als gevolg dat we nu pas ergens in maart eventjes die kant op gaan.
Zo zitten we hier natuurlijk alweer heel wat te babbelen over de komende zomer, MAAR... tegelijkertijd knauwt ergens binnenin mij ook een schuldgevoel. "Het gekke is dat ik mij wel eens verbeeld dat ik op deze wereld gekomen ben met een aangeboren schuldgevoel".  Bijvoorbeeld mijn vader die we hier achterlaten met al zijn kwalen en ouderdomsverschijnselen, of... de kippen die hier zolang achterblijven, of... de vele feesten waar ze onze plesante aanwezigheid moeten missen, of... eh... nou zo zou ik dus nog wel eventjes door kunnen gaan, als ik er goed over nadenk zou er al haast een depressie op de loer gaan liggen om de voorpret wat te dimmen. Ter voorbereiding van een eventuele emigratie (over 1 a 20 jaar) vraag ik mij wel af hoe anderen die wel geëmigreerd zijn daar mee omgaan, met bijvoorbeeld het achterlaten van een vader of moeder op leeftijd, EEUWIGE SCHULDGEVOELENS ?
Dat was even zo'n winterse afdwaling... Jaja... dat maakt de winter zo mooi, vooruitdenken aan wat komen gaat... de LENTE.

vrijdag 3 februari 2012

Taalproblemen...

Zo... even de laatste update van mijn vorderingen met de franse taal... nul-komma-nul... dus klaar, uitgepraat.
Ondertussen is het al zo'n beetje 4 jaar geleden (waar blijft de tijd?) dat wij ons huis in Frankrijk voor het eerst zagen (gelijk gekocht ook...) en helaas moet ik 'nog' constateren dat het met mijn franse taal bar en boos gesteld is. Telkens als ik de cursus (we hebben vele cursusboeken Frans) ter hand neem ben ik binnen 5 minuten al met iets compleet anders bezig... zie een spinnenweb hangen die hoognodig weggehaald moet worden, ben plotsklaps met balletjes aan het gooien voor de honden zonder dat ik er erg in heb, sta met m'n penseel het schilderslinnen vol te kliederen omdat er net even weer wat te binnen schiet of ben even met de gedachten bij dat éne boek die ik nog niet uit heb... of zit zoals nu achter de comp mijn tijd te verdoen I.P.V. de franse taal te leren. Het werkt bij mij gelijk als : stoppen met roken... de motivatie is niet groot genoeg, ondanks dat ik weet dat het VRESELIJKE DOM is.
Dom, omdat ik er met regelmaat vreselijk mee geconfronteerd wordt, jawel... Blijkbaar vallen oude mannen (vanaf zo'n 75 jaar) op mij, vooral de wat oudere franse mannen... Deze achtten het ook vaak nodig om vriendelijk tegen me aan te gaan lallen, mij rest dan niets anders dan op hun gezichtsmimiek te letten en ze vriendelijk toelachen op momenten dat ik inschat dat het gepast is, evenals meelevend kijken als ik denk dat het ernstig is, onderwijl nippend aan mijn glas wijn op het terras, wachtend tot Henk klaar is met het winkelen. Wegwandelend mij afvragend : waarom er zo vrolijk gelachen wordt achter mij, misschien blijdschap omdat er eindelijk een luisterend oor (die dus niet verstaat wat er gezegd wordt...) voor hen is, iets wat vrouwlief allang geleden opgegeven heeft. Dus... REDEN genoeg om me te bezigen met de franse taal, wie weet waar ze het zoal allemaal over hebben???
Nog zoiets... kinderen die tegen me beginnen te babbelen, TJEMIG... ik kan niet onder woorden brengen hoe onnozel en klein ik me dan voel, als ze er dan ook nog een vriendje, vriendinnetje bijroepen... zodat er zich langzaamaan een groepje rondom 'onnozele ik' vormt, allemaal hun best doen om mij iets uit te leggen en ik alleen maar hulpeloos mijn alleraardigste lach op kan zetten.
Ik weet, waar een wil is, is een weg. Ben bang dat mijn Franse juf van de middelbare school mij nog net zo hoofdschuddend aankijkt als dat zij dat eertijds deed, zo'n belerend vingertje heen en weer : FOEI Cilia... weer niet geleerd. Troost... ik had wel altijd een voldoende op mijn frans, niet vanwege mijn inzet, ook niet vanwege mijn kunnen, maar... zij was een lieve Franse juf die mij waarschijnlijk ook wel aardig vond :) Destijds heb ik niet geweten dat ik ooit een huis in Frankrijk zou gaan kopen, anders had ik vast en zekers wel beter mijn best gedaan, hahaha. Had ik vandaag de dag waarschijnlijk vloeiend Frans gesproken. TJA...IS.
Hier heb ik al eens eerder over geblogd, had graag nu de vooruitgang hier neer gezet... maar helaas, die is er dus nog niet. Hopenlijk mettertijd wel, dan plaats ik een blog in het Frans, wel een kleintje hè! UN SIMPLE...

woensdag 1 februari 2012

Westerwolde...even scrollen

Voordat ik begin, allereerst Simon verwelkomen als volger, bij deze... van harte welkom. Leuke weblog...  leven in frankrijk, even klikken.
Op deze blog laat ik jullie zien waarom Westerwolde leuk is, maar net niet Frankrijk voor mijn gevoel. Dagelijks maak ik hier mijn rondjes met de hondjes. Een mooie omgeving in het zuid-oosten van de provincie Groningen, zie voor echt leuke foto's van Westerwolde de weblog van Jon. De foto's hieronder zijn van vorige winter en zomer 2010. Daar gaan we dan... scroll...scroll
Onze tuin, een vogelvriendelijke tuin, mede vanwege het hele vele klimop tegen ons huis aan... waar vele tientallen mussen overnachten... waar het dagelijks een komen en gaan is, van vele soorten vogels... waar iedere dag het gesjilp te horen is... MAAR waar de buren niet blij zouden zijn als wij er een paalhut bouwen en boven de afscheiding uit torenen ;o), denk ik... ik heb het ze niet gevraagd... omdat de behoefte er hier ook niet is, bij ons.
De gruwel van hondenliefhebbers... knaloranje borden met regeltjes, helaas ook hier in Westerwolde sinds staatsbosbeheer het beleid bepaalt.
Hier loop ik dagelijks, een mooi pad met oude eiken. Regelmatig hoor je hier het geklop van spechten in de bomen.
Ook  in de winter is het een prachtig pad.
Aan dit pad licht een leuk klein 'meertje'. Hier noemen wij het wel, het meer van Genève... hoezo... grootheidswaanzin. Zomers zwemt er met grote regelmaat een eenden-echtpaartje in.
Ah... alweer een mooi groot uitnodigend bord met vele regels, wat wel en wat niet te doen.
Dagelijks loop ik rond een leuke zwem- en visplas, met heuse stranden. De honden kunnen hier even een fris bad nemen, behalve zomers als er badgasten zijn.
Een mooie kronkelende sloot, waar zomers veel kikkers kwaken...
Daar is hij weer... nog even een foto van onze Robbie samen met Mitsie. Goed onder controle hè! Vidor is nog in opleiding :)
Ze zaten even naar een haas te kijken die langs kwam huppelen. Bijna dagelijks zie je hier wel herten en hazen lopen.
De Westerwoldse Aa. Een oud riviertje die stroomt door het gebied Westerwolde.
Oefff... een bordje. Daar laat ik het maar bij... grrrrrrrrrrr.
Het vele groen op de foto is ons eigen 'bos', moest eigenlijk iedereen toe verplicht worden... wat bomen en groen in de tuinen... zo niet, geen probleem... gasmaskertjes op. Gewoon doen... veel groen.
Met deze blog wil ik jullie laten zien, na aanleiding van een reactie van Annette (even mee wandelen?), wat onze reden is dat wij Frankrijk prefereren boven al dit moois hier in Westerwolde. Mooi is het hier waar wij wonen best wel, lekker rustig in zekere zin ook wel, ook in het dorp is het aangenaam verpozen, MAAR... er zijn geen bergen. Overal staan van die vervelende borden in de natuur... regels, regels en nog eens regels. Zelf heb ik mijn leven lang al honden en bijna nergens kunnen de honden nog officieel los. Dit is in de loop der tijden steeds meer ingedamd. Ik volg mijn eigen weg/regels, maar het voelt niet goed. Dat is, tesamen met de bergen, de belangrijkste reden dat ik het in Le Pre Bonnet prachtig vindt, want ja... honden hoop ik mijn leven lang te hebben. Voor degene die het niet te doen is om de bergen en die geen honden heeft, maar voornamelijk voor de rust/stilte/natuur/weinig industrie etc. naar Frankrijk wil, zou Westerwolde een goed alternatief kunnen zijn. ACH... zo gek is het hier niet, een beetje minder regeltjes misschien...
IK blijf nog even dromen... over een mooi natuurstenen huis, midden in de natuur, bergen rondom, daar waar mijn honden vrolijk en vrij los kunnen lopen en wie weet...  wij ooit eens een paalhut bouwen, hahaha... Oeps... we gaan PAS in maart weer de droom voor eventjes verwezenlijken.