Montagne Bourbonnaise

Montagne Bourbonnaise
Kom binnen, een kijkje in en om ons huis nemen. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

vrijdag 27 november 2015

Fotoblog Westerwolde...


Vaak als we net weer terug in Nederland zijn moet ik even weer wennen. De eerste dagen kun je me beter niet tegenkomen, want dan is mijn humeur ver beneden peil.
Het kleine natuurgebiedje, waar ik hier dagelijks met de honden loop, kan me dan even niet bekoren. Ik mis dan de stilte en vooral de bergen... al kom ik hier ook bijna nooit een mens op het land tegen en zijn de geluiden miniem.

Gelukkig is dit, tot nu toe, nooit van blijvende aard en geniet ik na een tijdje weer volop van ons klein natuurgebiedje hier... van de dagelijkse wandelingen.

Gisteren even mijn fotocamera met nieuwe lens mee gehad tijdens de wandeling.

FOTOBLOG WESTERWOLDE...


Daar gaan we...


'Natuurlijk' is ook onze Mitsie van de partij...


Een leuk pad tussen de oude eiken...


Continu alles goed in de gaten houden...


Een piepklein meertje, ook wel het meer van Genève genoemd ;-)


Canadese ganzen bewonderen...


Aalscholvers op de uitkijk...


Een dode aalscholver/reiger ??? Nee... die heeft Vidor niet gevangen...


Nog een paar late blaadjes aan de boom...


Mitsie heeft het altijd druk met 'lekkere' geurtjes...


Op naar het land...


Met kleine slootjes...


5 Minuten pauze om aan een sprietje te snuffelen...


Verder naar de Westerwoldse Aa


Vidor de walrus...


Als het weer het toe laat, gaat hij in het water...


Op zoek naar stokken, balletjes, polletjes of andere rommeltjes...


Een oversteekje, zodat we heerlijk over de dijk kunnen wandelen...


Tja... en dan zit de dagelijkse wandeling er weer op.
Op naar huis om een heerlijke warme kop koffie te drinken.

FIJN WEEKEND GEWENST
vanuit
WESTERWOLDE

Ik ga nog even verder oefenen met de nieuwe lens ;-)


maandag 23 november 2015

Leven bij de dag...


Momenteel leven we hier een beetje bij de dag. Het liefst zo weinig mogelijk denkend aan wat morgen gaat brengen.
Toch... worden we dagelijks veel geconfronteerd met 'morgen', wat voor menig traantje zorgt en een continue knoop in de maag geeft. Het gezwel bij Mitsie wordt in gedachten met de dag groter, zelf heeft ze er totaal geen erg in en is ze nog even fleurig.
We hebben afgelopen dag haar tiende verjaardag groots gevierd, gepaard met vele knuffels, lekkernijen en een fijne boswandeling.
Sinds we weten dat ze niet zo hele lang meer bij ons zal zijn heb ik me voorgenomen om iedere avond even een tijdje met haar op de bank te gaan zitten tv kijken. Wetende dat ik normaal gesproken absoluut geen bankzitter ben en weinig tv kijk is dat even wennen... Mitsie vindt het helemaal niet wennen, zij rent 's avonds al voor mij aan naar de bank om vervolgens, als ik zit, op mijn schoot te gaan liggen... alsof we nooit anders gedaan hebben. STEL... dat ze nog jaren bij ons is, dan zit ik de komende jaren op de bank ;-)

Hier thuis zijn we maar weer aan de klus gegaan, in zo'n oud huis (dik over de honderd jaar) is ALTIJD wel wat te klussen.
Wat deuren voorzien van een nieuw verfje, zo ook een plafond schuren en verven/opknappen.


Altijd genieten, zo'n kamer wat opknappen. Heerlijk rommelpotje, bouwlamp erbij, overal wat potten verf en andere rommeltjes... daar hou ik wel van. Eigenlijks ben ik best stiekem wel een rommelaar... ssst.


Heerlijk met kleuren werken, ben ik dol op. Het plafond wordt donkerbruin met donkerblauwe balken... misschien nog een klein geschilderd sierrandje rondom. NIKS wit of grijs, gewoon vrolijk lekker veel kleur in huis.

In dit oude huis hebben wij uiteraard ook een oud aanrecht. Een met granieten blad en een wasbakje met van die zwart/witte tegeltjes. Nou wil er wel eens zo'n tegeltje los gaan zitten en lui als wij soms zijn kan het dan gebeuren dat er zelfs een tweede los gaat zitten en... een derde en... bij heel veel luiheid zelfs een vierde. Ons er wel aan ergeren hè, dat wel. Maar niets doen ;-)


Afgelopen weekend werd de ergernis dusdanig groot dat Henk besloot om er wat aan te doen. Er was ondertussen ook al een stukje beton weggeslagen, daar waar een tegeltje uit was.
Zaterdag, Henk had alle losse tegeltjes eruit gehaald, de gootsteen goed droog gemaakt en het gat eerst gevuld met cement. Mij duidelijk zeggend dat ik de kraan niet mocht gebruiken, aangezien het niet nat mocht worden.
Prompt, wat later op de dag, was ik mijn handen automatisch, onnadenkend, onder de kraan. GRRRR...
OPNIEUW, hahaha...
Tja, had hij er maar even wat planken over moeten leggen...TOCH?
Er liggen nu wat planken over ;-)

Zo klussend, tv kijkend, bank zittend, wandelend komen wij hier momenteel de dagen door, tussentijds wat in de tuin bezig.

Frankrijk is nu nog ver weg voor ons, vier weken nog. Voor die tijd willen we eerst nog bij de dierenarts langs. Eerlijk gezegd durven we ons nu nog niet te verheugen op een reisje naar Le Pre Bonnet... we leven bij de dag.

maandag 16 november 2015

Nabeschouwing zomer/herfst 2015...


Al een paar keer was ik begonnen aan een blog... maar er kwam helaas niet veel zinnigs uit.
Vol enthousiasme zat ik de laatste weken in Frankrijk al te broeden op een blog, een blog met een terugblik op de 5 maanden in LDF... over hoe wij het ervoeren om er voor zo'n lange tijd te zijn. De voors en de tegens, over het kabbelende leventje daar e.d.


Het kabbelende leventje in de woonkeuken...

Totdat ik plots zelf even terug keek op een blogje van het jaar daarvoor.

Wat wil het geval! Tot mijn eigen verbazing zag ik dat het nieuwe blogje, die ik toen net geplaatst had, bijna een kopie van het blogje van het jaar daarvoor was ;-)


Het kabbelende leventje op het terras...

Eigenlijks best wel een beetje saai... het leven is soms best wel een beetje saai ;-) Of saai wel het goede woord is! Denk ik niet. Denk dat je het het beste KABBELEND kunt noemen. Geen noemenswaardige hoogtepunten en geen noemenswaardige dieptepunten.

Deze blog ben ik nooit begonnen om al ons 'persoonlijk' doen en laten op te vermelden, om ieder pukkeltje er op te zetten... dan blijf ik bezig ;-)
Wel om een globaal beeld te schetsen van ons leventje in Le Pre Bonnet. Ons kabbelend leventje al daar.


Het kabbelende leventje onder de parasol...

Uiteraard ook over de verbouwing en niet te vergeten over het buitenleven rondom ons huis.

Sommige dingen zijn wellicht te rooskleurig voorgespiegeld, want natuurlijk is het niet één en al feest. In grote lijnen voelt het voor ons vaak wel als een feestje om in Le Pre Bonnet te zijn.
In ons geval heeft dat veel te maken met de schitterende natuur daar, de stilte en de vrijheid. Komt bij dat we de vervelende dingen, zoals tandartsbezoeken, kleding kopen e.d. bewaren voor Nederland.
In Le Pre Bonnet hebben we over het algemeen niet de dagelijkse zorgen die normaal ook bij het leven horen.
Natuurlijk wel kleine zorgjes zoals onze Mitsie die plots een baarmoederontsteking had, de tv die kuren vertoonde, de aggregaat die het plots niet meer deed. Na enkele maanden, kregen we uiteindelijk vorige week een telefoontje met de mededeling dat hij niet meer gerepareerd kan worden... gelukkig zat er nog garantie op en als het goed is krijgen we in december ons geld terug of een andere aggregaat.
Ook waren er kleine zorgjes over de moordpraktijken van onze katten, vele kleine muisjes, 1 vleermuis, enkele vogeltjes en helaas, helaas ook een eekhoorntje.

Naast de kleine zorgjes waren er afgelopen zomer/herfst twee behoorlijk irritante ergernissen.
Eén daarvan was een soort knalpot. Een boer in de omgeving vond het nodig om een soort van knalpot op zijn land te plaatsen... waarschijnlijk om vogels van zijn land te verjagen. De eerste dagen dat we de knalpot hoorden ging dat ding om de minuut af. Het knalde door de bergen heen alsof er rotjes afgevuurd werden... met echo-effecten. DAG EN NACHT, op kilometers afstand te horen. Wat later ging het ding wat minder vaak af, maar wel enkele weken achter elkaar. Op het moment dat we het helemaal zat waren, was het gelukkig voorbij. Ongelofelijk dat zoiets geoorloofd is, voor ons was het, op vele kilometers afstand, te horen... maar je zou zoiets maar als buurterrein hebben.
De tweede ergernis was toch wel de jacht. Vanaf het moment dat het jachtseizoen geopend was (september) kon je in de weekenden bijna niet met goed fatsoen in de bossen wandelen zonder het risico te lopen om door een kogel geraakt te worden. Althans laat ik het zo zeggen : het voelde niet erg prettig om dan door de bossen te lopen met het geluid van knallende jachtgeweren op de achtergrond.

Maar... ondanks de kleine zorgjes en de twee ergernissen, kabbelde het leven daar rustig verder.


Een zeer droge, warme zomer, waarin we blij waren als er wat water uit de kraan kwam. Nog nooit eerder hebben we meegemaakt dat ons stroompje er zo uitgedroogd bij lag als afgelopen zomer en nog nooit eerder hebben we meegemaakt dat we zo vaak onze put (watervoorziening) bijvullen moesten met water van elders.

Verder uiteraard een leuke tijd met vele leuke bezoekjes van familie en vrienden.

Een zomer zoals we er nog graag vele zomers zouden mogen meemaken, een gezellig kabbelend zomertje ;-)

Zo... dit was de nabeschouwing zomer 2015, op naar ons volgend verblijf daar.
We hopen over een week of 5 weer die kant op te gaan, maar laten het nog wat afhangen van onze kleine Mitsie.

Sorry, niet erg veel nieuws/spectaculairs...

ONS KABBELEND LEVENTJE, hahaha...



donderdag 5 november 2015

Nieuwe schoenen...


Langzaam pakken we de draad hier weer op, voor zover je spreken kunt van de draad oppakken.
We zijn nog bij een tweede dierenarts geweest, hadden nog 1 procentje hoop... maar HELAAS is ook dat procentje ons afgenomen. Vele zakdoeken verder moeten we nu onze draai weer zien te vinden en maar hopen dat het gezwel niet al te snel verder gaat woekeren.
Eigenlijks ben ik genegen om te schreeuwen : Dat kunnen we niet aan. Maar we moeten en we willen onze Mitsie nog een leuke laatste tijd geven. Gelukkig hebben we genoeg zakdoeken...

Voor zo ver laat ik het hier eerst bij op deze blog... al zou ik er uren/dagen/weken/maanden over kunnen vertellen/schrijven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Iets compleet anders...

De laatste maand van ons verblijf in Le Pre Bonnet waren mijn wandelschoenen helemaal uitgescheurd, mijn teen stak er nog net niet uit. Nou draag ik mijn wandelschoenen zo'n beetje 24 uur per dag, op de slaapuren na, dus dat was best wat ellende. Maar wetende dat we weer naar Nederland gingen, besloot ik om te wachten met het kopen van nieuwe totdat we terug zouden zijn.
De schoenen liepen nog prima, het leek alleen een beetje RAAR ;-)

Afgelopen zaterdag was het zover, op naar de grote outdoorcenter... daar waar ik doorgaans gelijk slaag.
Uiteraard kon ik er niet op mijn oude wandelschoenen heen (in Frankrijk kan dat wel... maar hier...), zodoende een paar andere schoenen ontdaan van een laag stof, beetje laten glimmen en aantrekken. Schone frisse sokken aan en we konden... ik was er helemaal klaar voor.
Zo'n 5 meter lopen van de achterdeur naar de auto, 40 kilometer rijden, 20 meter lopen en daar was de ingang van de grote outdoorcenter.
Eerst nog even tussen de kleding gekeken, vervolgens naar de schoenenafdeling.
Gelijk raak, een paar leuke schoenen zag ik staan. Alleen de rechter schoenen staan in de schappen, dus eerst even op mijn gemakje een paar rechter geprobeerd. Bij degene die me goed bevielen, heb ik om de linkerschoen gevraagd.
Terwijl de winkelbediende achter de linker schoenen aan was, zei Henk plotseling : Wat zit daar onder je schoen? Bleek dat er een blaadje onder mijn eigen linkerschoen zat... en zo'n blaadje blijft NIET zomaar onder een schoen hangen. Wij onopvallend even onder mijn schoen poolshoogte nemen... AAH BAH, bleek dat er nog veel meer onder zat.
Verschrikt keken wij de winkel rond, zagen we op de schone lichte vloer overal bruine afdrukjes. We hebben overwogen om het te vertellen, EERLIJK WAAR, maar de schaamte overwon.
25 Meter buiten lopen en er zit al een of ander vies kwakje onder mijn schoen, daar houd je toch ook geen rekening mee ;-(


Ha... ik zag ook nog twee leuke foto's tussen de vele foto's staan.


Een paar dagen voor vertrek zag ik plots iets onder de steen verdwijnen bij onze voordeur...


Het zwaaide nog even voordat ie verdween onder de steen...

Rararara... wat zou het zijn ;-)
(even inzoomen)