Montagne Bourbonnaise

Montagne Bourbonnaise
Kom binnen, een kijkje in en om ons huis nemen. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

donderdag 30 januari 2014

Gesloten luiken...




De luiken zijn weer gesloten, altijd een beetje een sneu gevoel. Of wij er nou zelf zijn of anderen, geeft een prettiger gevoel... alsdat het huis leeg en afgesloten is. Langzaam aan wordt het er koud binnen, geen lekkere geuren van het kokkerellen, geen gepraat, muziek en gelach. Nee... leeg en verlaten staat ons huis daar momenteel te staan... stevig afgesloten ;-(

Zodoende is de tijd voor ons aangebroken om nieuwe plannetjes te maken voor het komende jaar... wanneer en voor hoe lang we dit jaar die kant graag op zouden willen gaan.
In het verleden gingen we nog wel eens voor een lang weekend die kant op, op zich wel leuk, maar... dit zijn we niet meer van plan, behalve voor 'noodgevallen'. 
Dus... weekjes plannen en maanden.

Komende zomer willen we weer graag voor een maand of 4 die kant op, met halverwege een tussenstop... één- of twee weken Nederland. Dit is ons vorig jaar zeer goed bevallen.
Het thuiswerken is ons de afgelopen jaren ook erg goed bevallen. Als Henk niet genoeg thuiswerk heeft en te weinig snipperdagen kunnen we dit op het eind van het jaar verrekenen. Dit is gelukkig tot nu toe nog niet voorgekomen.
We zijn er nog niet uit of we mei/juni/juli/augustus  gaan, of juni/juli/augustus/september ... moeilijk moeilijk, misschien toch 5 maanden die kant op ;-) April en Oktober zijn trouwens OOK van die mooie maanden. In april proef je de zomer al een beetje aankomen en in oktober heb je soms een heerlijke nazomer.
Ach wat... in maart voor een week of twee weken die kant op, daarna in april/mei weer één- of twee weken en dan... voor langere tijd.

Als ik zo achter m'n lappie zit en dit opschrijf krijg ik alweer helemaal de kriebels, Vraag me haast af... waarom daar niet heen om te wonen! NOU... om toch niet ;-)
Nee hoor, ik vind het nog altijd prettig om dan hier en dan daar te zitten. Al moet ik zeggen dat ik er meestal meer moeite mee heb om terug naar Nederland te gaan, als andersom. Dat heeft, denk ik, te maken met... dat we daar dan die heerlijke stilte en de prachtige natuur rondom, achter ons laten. Als we weer in Nederland zitten genieten we ook wel weer van de levendigheid, met de wetenschap dat we ten alle tijde weer terug kunnen naar de stilte...

Eerst nog even hier de maand februari doorworstelen... grapje... ik zag dat de sneeuwklokjes alweer tevoorschijn komen, evenals sommige andere vroegbloeiers, altijd weer leuk om mee te maken. De dagen lengen weer een beetje, de zon wordt al weer ietsje warmer en wie weet vallen er nog dikke pakken sneeuw, beetje vriezen zodat we de schaatsen kunnen onderbinden. Niet dat we dat gaan doen, we kunnen geen van beiden schaatsen, maar... het zou wel mogelijk zijn... zwierend en zwaaiend over het ijs, achter een stoeltje aan ;-)

Voor nu... een fijne laatste dag van de maand januari en alvast een goed begin van februari... wegdromend over de zomer die geweest is en de zomer die in het verschiet ligt...


Kun je nu toch alleen maar van dromen... met dit koude weer.


dinsdag 28 januari 2014

Frans boertje...


Een Frans boertje bij ons in de tuin...


Jaja... ik weet wel dat hij er een beetje wroetig uit ziet, maar... 't is ook een boertje hè!

Nog even, voordat de sneeuw verdwenen is, heb ik mij flink uitgeleefd. Al mijn creativiteit erin gestopt. Uren ploeteren (nou ja... bij wijze van spreken).
... NOU... geweldig hè!
Vaak 1 keer in het jaar word ik bevangen door een creatieve bui, dit maal vrij vroeg in het jaar. Vrees dat er de rest van het jaar niet meer in zit, vandaar dat ik dit even met jullie deel ;-)

maandag 27 januari 2014

Te huur ?...


Soms wordt ons wel eens gevraagd of wij ons huis ook verhuren... niet zoals in mijn vorige blog tante huppeldepup deed... maar gewoon netjes en BELEEFD.
Zo ook onlangs nog door een vriendelijke volger van deze blog.
Moeilijk vind ik het dan om negatief te moeten reageren.



Maar... ons huis is niet echt geschikt om aan vreemden, mensen die het huis niet kennen, te verhuren. Het is een huis met gebruiksaanwijzingen.

Soms bivakeren er vrienden van ons, of zoals momenteel onze zoon met een paar vrienden van hem. Onze zoon kan er trouwens ten alle tijde heen, het is namelijk gevoelsmatig ook zijn huis en uiteraard heeft hij een eigen sleutel.
Voor allen geldt trouwens wel dat ze het huis moeten kennen en/of tegen een stootje bestand zijn. Niet vrezen om zonder water te komen zitten, lezen bij kaarslicht aan durven en... niet vies zijn van een kattehaar op het dekbed... maar deze gewoon even verwijderen ;-)

Heel in het begin hebben we er wel eens over gedacht om het huis misschien ooit in de verhuur te doen.
Deels voor wat extra inkomen en deels omdat het ons leuk leek om anderen ook te laten genieten van zo'n prachtige stille plek.
Vaak heb ik er over zitten denken hoe het huis aan te moeten prijzen, in positieve zin... want het leek mij schitterend om een prachtige website te maken.

Het is gewoon een prachtplek voor mensen die van de natuur en de stilte houden. Voor mensen met honden is het helemaal een feest... geen verkeer of andere honden in de wijde omgeving. Ach... en voor jonge mensen met kinderen, die niet bang zijn dat hun kinderen zich niet kunnen vermaken... is het er ook super ;-)

Voor mensen die van leven in de brouwerij houden, pretparken, disco's, tussen de Fransen (buurtjes) zitten, etc.etc., is ons huis geen aanrader. Het is geen camping of bungalowpark met vele andere gasten. Bij ons huis moet je jezelf vermaken...

Terugkomend op dat 'extra inkomen'. Zou op zich natuurlijk prachtig zijn, het 'meer' is nooit vol genoeg. Wij kunnen HEEL VEEL gebruiken... maar, wij redden ons zo ook prima. We genieten een fijn inkomen en hebben ALTIJD chronisch tekort, dat zal waarschijnlijk ook altijd zo blijven... ook als er nog meer geld binnen komt. Voordat we er erg in hebben wennen we aan het MEER inkomen, kopen een beetje meer... wie weet een derde huis en dan ontstaat er weer een chronisch tekort ;-)

Allemaal natuurlijk onzin of geen onzin, doet er niet zoveel toe. Wat er wel toe doet is... dat wij op een gegeven moment besloten hebben om ons huis nu niet, en na alle waarschijnlijkheid in de toekomst ook niet, in de verhuur te doen.
Het huis is niet op waterleiding en op het elektrischiteitsnet aangesloten, wat soms voor problemen kan zorgen. Voor ons ondertussen niet meer, maar wel voor 'vreemden'.
En eerlijk is eerlijk, het lijkt me ook verschrikkelijk om het huis dusdanig schoon te maken, dat je het met goed fatsoen aan vreemden kunt verhuren. Er zweven bij ons altijd wel wat verloren haren in het rondte.
Ik ben nogal perfectionistisch en zou er denk helemaal gespannen onder worden, veelste bang dat het niet goed genoeg is. Want ik ben van mening dat, als mensen geld voor ons huis betalen... zij ook waar voor hun geld moeten hebben en misschien nog belangrijker... moeten weten waar ze aan toe zijn.

Dus... alles samenvattend... NEE ons huis is niet te huur, TENZIJ... maar dan maken we een afspraak, drinken een kop koffie, bespreken het één en ander... en wie weet...



vrijdag 24 januari 2014

Tringgg...tring...


Téléfoon, telefoon, telefoon foon foon... Altijd gaat dat ding op de meest ongeschikte momenten. Zit je net even ontspannen op het toilet, of... met de mond vol tandpasta, of... ingeschuimd onder de douche, of... achter je net te vol opgeschepte bord warm eten, of...

Maar... de telefoon ging op het juiste moment dit keer. Tring, tring... ha fijn telefoon.

'Hallo met Cecilia'
Op de andere kant van de lijn.
'Met Huppeldepup'
Ik... 'Pardon met wie spreek ik'
Zij... 'Met Huppeldepup'
Ik... 'Sorry hoor, maar dat zegt mij niets'
Zij... 'Huppeldepup, je weet wel. Je verre verre achternicht'

Plots ging er een lampje branden bij mij. Verhip... een verre verre achternicht die ik al in geen 'honderd' jaar meer gesproken en gezien heb.

Ik... 'Dat is lang geleden zeg, hoe gaat het ermee'
Zij... 'Beetje moe, we zitten net in een verbouwing'

Nog voordat ik een antwoord kon geven ging zij verder.

Zij... 'vandaar dat ik je even bel'
Ik... 'huh'

Nou en... dacht ik gemeen in snelligheid nog even bij mijn eigen.

Zij... 'Ik hoorde van Brompot (een hélé hele verre achterneef van mij) dat jullie een huis in Frankrijk hebben'
Ik... 'Ja, dat klopt'

Ik zat al te popelen om een zeer uitgebreid verslag te gaan doen, want zoals jullie wellicht weten kan ik honderduit over Le Pre Bonnet vertellen ;-)
Maar nee... ik was nog niet aan de beurt.

Zij... 'Aangezien de verbouwing nogal wat kost, hadden wij gedacht dat wij de komende zomer misschien wel voor twee weken in jullie huis kunnen. Zijn we er toch nog even uit'

Ik schraap van verbazing even mijn keel en Huppeldepup gaat verder.

Zij... ' Van 19 juli tot 2 augustus komt ons het beste uit, desnoods een week later'

Ik begon wat te koken, was ondertussen behoorlijk verbolgen.

Zij... ' Waar ligt het huis precies?'

Ik... ' Nou moet je eens luisteren Huppeldepup, ten eerste : fijn dat je me even vraagt na 'honderd' jaar hoe het met mij gaat en ten tweede : hebben wij mekaar al zo'n 'honderd' jaar niet gesproken en gezien, dat wens ik voor de komende 'honderd' jaar ook zo te houden. Om eerlijk te zijn schiet mij plots de reden te binnen... waarom wij mekaar 'honderd' jaar niet gesproken en gezien hebben. Succes met de verbouwing, het ga je goed...

Tuut, tuut, tuut...

Die hoor ik de eerst komende 'honderd' jaar niet weer.

Gemeen van mij hè!!! ;-)

Mijn dag verliep verder in een uitstekend humeur...

Pompipompidom...


FIJN WEEKEND




woensdag 22 januari 2014

Beetje roet...


Slordig, slordig, slordig... gniffel gnuif...

Vandaag een telefoontje vanuit Le Pre Bonnet... de heren rookten zo'n beetje uit de keuken. De schoorsteenveger was nog niet bezig geweest ;-)
Dat soort vieze werkjes laten wij liever aan anderen over...

Ietwat later opnieuw een telefoontje. De kachel doet het weer als een tierelier en de schoorsteenpijp is weer schoon.
Zo zien wij het GRAAG :-)

Er was ook een beetje sneeuw gevallen, even wat anders als die grauwe luchten hier.

Oude foto, want wij zitten niet daar... beetje lastig om dan daar een foto te maken hè!


maandag 20 januari 2014

Ons plekje in NL...


Eén van onze lievelingsplekjes in Nederland...

Afgelopen dag weer zo'n grauwe grijze dag. Zo'n zondag dat je je afvraagd : En nu ? De gehele dag onder het wolletje blijven is ook niet helemaal 'je van het'. Visite ontvangen of op visite, hadden we geen zin in. Bankhangen houden we al helemaal niet van, evenmin van tv kijken overdag. Klussen of werken... totaal geen zin in. Musea bezoeken, shoppen, naar een overdekte rommelmarkt... aah bah... niet vandaag. Bioscoopje... bah bah en nog eens bah.
Geen flauw idee of het normaal is, van dat soort momenten dat er van alles te doen is, maar... dat je stomweg nergens zin in hebt. Het liefst met een ENORM lang gezicht gaat zitten pruilen.
Normaal of niet normaal, wij hebben wel zo af en toe van dat soort momenten.
Dan stappen we tesamen met de honden in de auto en gaan wat rondtuffen. Vaak naar 'onze' eigen plekjes. We hebben zo hier en daar wat plekken waar we met regelmaat even heen gaan, dat noemen we : ONZE PLEKJES 


Zoals deze plek, waar speciaal voor ons een bank neergezet is. Nou ja... zo voelt het, omdat wij daar bijna nooit andere mensen tegenkomen. De honden kunnen zich er heerlijk uitleven en wij kunnen er met een kop warme chocolademelk genieten op het bankje van de prachtige natuur.


Vanaf 'ons' bankje hebben we een schitterend zicht over de heideveldjes. In alle jaargetijden is het er prima toeven.
Natuurlijk ga ik hier niet vertellen waar dit prachtige plekje, niet ver bij ons huis vandaan, zich bevind. Want stel... dat we 'ons' bankje moeten delen. Nog erger, dat we daar met ons allen in file lopen... Nee, we houden 'ons' plekje mooi voor onszelf, zodat we op dagen dat de verveling wat toeslaat ons lekker even kunnen terugtrekken op 'ons' plekje. We zitten zelfs te overwegen om een groot hek om 'ons' plekje te plaatsen ;-)

'T is hier ook MOOI... zei ooit een mevrouw bij ons uit de buurt. Waarom zou je weggaan als het hier ook MOOI is !!!  Tja... Onze zoon is goed aangekomen bij ons huis in Frankrijk, hij belde even vanuit daar... en was zeer in z'n noppies. Hm... wij moeten het nog even met hier doen, ach ja... 't is hier ook WEL mooi.


zaterdag 18 januari 2014

Heerlijk, weekend...


Heerlijk, het weekend is weer begonnen. Even lekker ongezond... smul smul...

Momenteel valt er weinig te bloggen over Le Pre Bonnet.
Eigenlijks zouden we druk bezig moeten zijn met het zoeken naar wat spullen voor daar, die we nog graag zouden willen hebben. Nieuwe kozijnen maken en wat raamwerken. Plannetjes maken voor wat we dit jaar graag zouden willen realiseren.

Tijd zat ervoor...

Maar nee... het is net alsof we hier een winterslaapje houden. Gewoon een beetje van ditte en een beetje van datte, maar tegelijkertijd niets.

Even iets totaal anders dan maar...

Vanmiddag was ik in de badkamer bezig, poetsen... moet soms ook gebeuren hè! Zag ik onze Morris plots de slaapkamer in glippen. Geen probleem. Totdat ik klaar was. Morris uit de slaapkamer halen, althans dat was mijn bedoeling. Weg Morris. Waar ik ook keek op de slaapkamer, onder het bed, achter de stoelen, achter de gordijnen, zelfs in de kasten... Geen Morris. Terwijl ik richting de deur liep, keek ik nog even achterom. 'Hé, wat steekt daar voor klein zwart stukje onder mijn net frisse dekbed uit?' Terug om het nader te aanschouwen. Twee kleine oortjes staken onder mijn dekbed uit. Snel mijn foto-toestel opgehaald...


Morris had zich tussen twee hoofdkussens, onder het dekbed genesteld. Hier kwam hij alweer een beetje tevoorschijn...



Een beetje lui om zich heen kijkend...



'Ah... weekend...'

Fijn weekend allemaal en wie weet... volgende blog weer wat meer te vertellen :-)

woensdag 15 januari 2014

Nog geen nieuwe blog? OEF...


Druk, druk, druk... met een beetje van ditte en een beetje van datte. Henk die er ondertussen weer een jaartje bij op heeft zitten...

Ha, had ik al vermeld dat ik bij thuiskomst in November vorig jaar plots een piano in huis staan had (verjaardagscadeau van onze zoon...niet gek toch!). Nee, niet in Frankrijk... daar moeten wij het helaas doen met de accordeon.

Nou wil het geval dat de piano behoorlijk vals is, maar dat geeft niet want dat hoor je toch niet als ik er op speel ;-)

Vandaar dat ik even niet aan bloggen toe kom. De gehele dagen oefenen op de piano, zodat ik 'Frères Jacques' leer spelen. 'Vader Jacob' kon ik al, maar nu in het Frans hè! Valt niet mee, voor iemand met een bèta-knobbel ;-) Want tot mijn grote schaamte moet ik u bekennen dat het nog steeds zeer slecht gesteld is met mijn Franse taal. Al weet ik wel reeds hoe piano in het Frans heet...

PIANO...

Het vogeltje fluit altijd vrolijk mee... het kan natuurlijk ook van ellende fluiten, geen flauw idee.


Komende zaterdag gaan de luiken trouwens weer open van ons huis in Frankrijk, onze zoon en 3 vrienden van hem gaan het huis even doorstoken zodat het er lekker warm is als wij er weer komen. Dat laatste vond ik wel leuk staan, maar ik vrees dat het tegen de tijd dat wij weer die kant opgaan behoorlijk afgekoeld is. Waarschijnlijk wordt dat niet eerder dan in maart.

vrijdag 10 januari 2014

Schade...


Was er hier in Nederland tijdens de laatste behoorlijke storm veel schade aangericht onder de bomen... tjemig... wat een schade daar in de bossen in de Montagne Bourbonnaise door de sneeuwval in november. Daar is het hier in Westerwolde, waar wij wonen, 'peanuts' bij.

Tijdens wat rondritten schrokken we soms best wel even, duizenden bomen die het loodje gelegd hebben, veelal loofbos. Op sommige plekken was het een complete kaalslag, alsof er een ware veldslag onder de bomen plaats gevonden had. Hele vele tientallen bomen, met wortel en al ondersteboven op een rij. Grote dikke beuken en eiken compleet geveld.

Stom stom stom, geen foto's. Daar ik meestal helemaal geen fototoestel bij me heb en ook... omdat we vaak spontaan na het winkelen even gingen rondtoeren.

Ook bij ons, op ons eigen terrein zijn er verscheidene bomen gesneuveld, waaronder een mooie oude appelboom. Vele bomen waarvan takken afgebroken zijn of de kruin kapot gegaan is... zoals de mooie eik hieronder die we tijdens een wandeling vlakbij ons in de buurt tegen kwamen.


 Maar uiteraard zit er ook een voordeeltje aan, hout in overvloed... Henk is de afgelopen vakantie erg veel bezig geweest met hout bijelkaar zoeken en zagen. Weer een mooie voorraad voor de komende jaren. Meeste hout is mooi eikenhout en beukenhout, wat nog wel een tijd moet liggen te drogen.


Vidor vind het allemaal prachtig, lekker de hele dagen buiten bezig... dan is hij helemaal in zijn element.


Stilletjes zit ik me af te vragen hoe het er in de zomer uit zal zien, of het bos zichzelf weer snel hersteld... denk het eerlijk gezegd wel. Denk dat er wel weer mooi jong bos her en der verschijnt... een natuurlijke verjongingskuur. En... gelukkig is er ontzettend veel bos in de Montagne Bourbonnaise.

Voor nu alvast een aangenaam weekend, geniet ervan... dat proberen wij ook te doen ;-)

woensdag 8 januari 2014

Jachthonden met GPS...


De afgelopen weken was het weer volop raak. Om de haverklap hoorden we meutes jachthonden in de buurt van ons huis. Zagen vele jagers met oranje hesjes en hoorden het getoeter van de toetertjes door de bossen galmen.
Ik weet te weinig van de jacht af om er echt een oordeel over te kunnen vellen, maar... het geeft me gevoelsmatig GEEN goed gevoel.
Mannen (voornamelijk mannen en sporadisch een enkele mannelijke vrouw...grapje...) die in oranje hesjes, met jachtgeweer door de bossen trekken, achter de jachthonden aan... veelal Griffons, werkt bij mij een beetje op mijn lachspieren, vooral als ze ook nog eventjes op het toetertje blazen ;-) Lekker stoer...

Het vervelende is, dat die jachthonden vaak luid blaffend door de bossen trekken... zo ook over ons terrein. Nog vervelender is, dat het onze honden aanzet tot 'gezellig' mee blaffen. Het aller vervelendste is, dat het dan gebeurd is met de stilte in het bos... omdat wij spontaan ook mee gaan 'blaffen' tegen onze honden ;-)

Afgelopen vrijdag kwamen wij in het donker terug van een 'uitje', stond er een auto geparkeerd op de plek waar wij onze auto de afgelopen weken parkeerden. Een auto vol met allemaal jachthonden (Griffon nivernais) achter in een kooi.


Er stapten twee vrouwen uit de auto, die bij ons kwamen om te vragen of wij ook een hond gezien hadden. Zij zochten namelijk nog één hond met GPS, die al een tijd in de buurt van ons huis gesignaleerd was. Eén van de dames liet me op het schermpje van haar GPS-ontvanger zien waar de hond zich bevond. Jawel... deze cirkelde een beetje in de buurt van ons huis, maar om nou in het donker daar in de bossen te gaan zoeken!!!
Ik merk wel dat ik een beetje achterloop, zat met verbazing naar het scherm te kijken... tjemig, wat er momenteel toch allemaal mogelijk is. Honden met GPS... Gelijk later even op internet gekeken, zag ik dat zoiets al enkele jaren gebeurd.

Prachtige honden trouwens... Griffons. Zelf hebben wij ook jaren een schat van een griffon nivernais gehad... overigens niet voor de jacht, al dacht zij daar vaak ietwat anders over ;-)



Bovenstaande foto heb ik van het internet geplukt, een Griffon Nivernais. Natuurlijk staan er mooiere foto's van griffons op het net, maar deze doet me erg veel aan onze lieve Rakko denken... even een beetje nostalgie ;-)


maandag 6 januari 2014

Zo zit je daar...zo zit je hier...


Na een vlotte reis, dikke twaalf uur, waren we gisteravond rond 21.30 uur weer thuis in Nederland.
Geen gedoe met de auto, geen onwelriekende geurtjes uit de kattenbakken, geen drukte op de weg... het verliep gewoon soepeltjes ;-)

Weer thuis, stonden er prachtige bloemen op de vazen... onze oppas verdiend een enorme pluim. Al meer dan vijf jaar : even een belletje en alles is geregeld... nooit mopperen, nooit zeggen dat het niet uitkomt... iemand die altijd voor ons klaar staat, werkelijk onbetaalbaar.

Had ik het afgelopen week nog over een volgster die samen met haar familie bij ons op bezoek geweest is, weten jullie natuurlijk niet wie ;-)
Voor de klussers en liefhebbers van huizen in Frankrijk is het misschien even de moeite waard om hun prachtige website hier te vermelden.
Wij zijn er nog niet geweest, hopen het komende jaar hun mooie optrekje met eigen ogen te bewonderen. Maar één ding, hun website ziet er schitterend uit en het waren ook nog eens erg gezellige mensen. Dus... even klikken en kijken :-)

Ha... de wasmaschine is uitgerateld, even weer aan de slag.
Volgende keer weer meer...


zaterdag 4 januari 2014

Le Mayet de Montagne...



Le Mayet de Montagne... nog steeds in mooie kerstsferen. Een plaats zo'n 12 km bij ons vandaan, waar we met regelmaat onze boodschappen halen.
Morgen laten we al dit moois weer achter ons, op naar huis... in Nederland.
Nu nog even flink aan de poets, over twee weken wordt ons huis weer bewoont door 4 man sterk... Nee... niet door ons, wij zijn van plan om ergens in maart weer deze kant op te gaan. Als de winter achter de rug is en het gras langzaam aan weer wat groener wordt ;-)
Voor nu wens ik jullie allen een heel fijn weekend en wie weet tot de volgende blog ergens volgende week vanuit Nederland.

donderdag 2 januari 2014

Klein leed...


Even een pakkende kop, dat trekt namelijk vaak meer bezoekers. Door de jaren heen is mij opgevallen dat er vaker gekeken wordt als er iets aan het handje is. Begrijpelijk... want ja, zeg zelf... dat 'gewone' kabbelende leven is eigenlijks best saai. Nou moet ik tot mijn spijt toegeven dat ik dol ben op saaiheid, gewoon gezapig door het leven rollen, met zo af en toe een 'upje'.

Maar goed, de 'kop' klein leed...

Eerst even een inkomertje.
Ik ben van de generatie die het meegemaakt heeft dat de nep kerstbomen hun intrede deden. Hoe sommige mensen de voordelen van zo'n geval op konden noemen : geen last van naalden, gaat jaren mee, niet van echt te onderscheiden, etc. etc. Niemand heeft mij ooit kunnen overtuigen, ik bleef het walgelijk vinden. Liever helemaal geen boom, dan tegen zo'n neppertje aan te kijken.
Trouwens, ieder zijn ding... als u wel een neppertje heeft en er van kunt genieten... wie ben ik dan om dat te veroordelen!
Maar voor mij dus GEEN neppertje.

Even voordat we naar Le Pre Bonnet vertrokken zag ik in een supermarkt mooie kransjes liggen, niet bijster duur. Voordat ik er erg in had, lag er een kransje in mijn winkelwagentje... leuk voor op de deur.
De eerste dag dat wij hier waren hebben we ons huis opgesierd met van alles en nog wat, om een gezellig kerstsfeertje te creëren. Zo ook het kransje op onze deur gemaakt. Even kwam daar de twijfel : Het is toch wel een echte? Samen aan de takken plukken en jawel... er kwam zowaar een naald af. Conclusie, die wij trokken... Het is een echte.

Gisteren, nadat de visite vertrokken was, viel mijn blik op het kerstkransje. GEK, dacht ik bij mijn eigen... nog geen enkel spoortje te zien dat ie er al anderhalve week hangt. Nog even plukken, niets... nog eens flink kijken... twijfel. Henk geroepen, samen kijken... twijfel. Totdat we onze neus er even instaken... weg twijfel... HET IS EEN NEPPERTJE. Een plastiek kransje, grrr... Kan straks zo in de doos om volgend jaar weer tevoorschijn te komen. Bah...

Ik heb even een foto gemaakt en het stomme is, dat ik op de foto WEL gelijk zie dat het een neppertje is.
Aanschouw ons plastiek kerstkransje zelf...


Wat een heerlijk neppertje hè!
En ik maar denken...
Dat het een echte was...
Hoe dom kan een mens zijn!!!