Speklapje erbij...

Zo rond deze tijd van het jaar is het vaak flink oogsten.

Alweer de eerste wortels uit de tuin, nieuwe aardappelen, courgettes in overvloed, overheerlijke cherry tomaatjes en zo nog van alles wat uit de tuin.

In de kelder staan alweer verscheidene potten bosbessenjam, de vlierbessen moeten nog even bijkleuren en ook de bramen zijn op komst.

Maar ja, wij zijn geen vegetariërs. 

Dus als de nood aan de man komt kunnen we redelijk zelfvoorzienend leven, maar ja... dat stukje vlees hè.

Zag ik daar vanmorgen op onze wildcamera plots de oplossing.

Daar loopt ons speklapje :-)

We zitten nog wel te twijfelen of het een leeuwin of een wild zwijn is.

Wel altijd een gekke gedachte wat er zoal rondspookt op ons terrein terwijl wij niks vermoedend op bed liggen te knorren.

Het speklapje liep op ons aardappelveld, daar waar we een tijdje terug de aardappelen gerooid hebben. Er waren nog verscheidene kapotte aardappelen blijven liggen, blijkbaar waren die wel in trek.

Nog even één van een ree.

Het blijft telkens genieten met de wildcamera's. Iedere dag een verrassing wat er allemaal weer geweest is. Uiteraard wel vaak dezelfde dieren, maar desondanks vind ik het persoonlijk telkens weer even leuk om te zien. Ook het idee dat ze op ons eigen terrein zitten. Nou ja, dat wild zwijn is even grappig maar hoeft om mij niet dagelijks langs te komen ;-)

Verder gaat het met onze Muriele aardig goed, zelfs onze Mila fleurt wat op. Bijna dagelijks zijn ze even samen aan het spelen en of aan het rennen. Wel merken we dat Mila nog bezig is om te bepalen hoe met zo'n bijtgraag puppy om te gaan.

Hap, hap, hap...

Even voorstellen... Uriele des Joyaux d'Artemis

 

Sinds vorige week zaterdag hebben we gezinsuitbreiding, een prachtige Gordon Setter. Een klein meisje genaamd Uriele des Joyaux d'Artemis, roepnaam Muriele.

Bovenstaande foto is gemaakt toen Muriele 9 weken oud was. De foto, een magneet, hebben we van de fokker gekregen.

Tja... daarna bij ons, gelijk zag ze er anders uit.

Hier zat ze onder het kleefkruid.

Zoals op bovenstaande foto te zien, heeft ze het hier wel naar haar zin.

Althans, ze lacht wel vriendelijk ;-)

Zo heb je er geen hond aan.

Plots weer een heel ander leven, eerlijk gezegd was het sinds het overlijden van onze Vidor wel wat ingekakt. Vidor was altijd een hele aanwezige hond en toen hij wegviel, viel de stilte in. Ook merkten we aan onze Mila dat ze wat timide was de laatste tijden. Of het kwam omdat ze Vidor miste of omdat er thuis plots toch een ietwat andere sfeer was weten we uiteraard niet.

Na wat wikken en wegen hebben we besloten om er een Gordon Setter meisje bij te nemen... Muriele dus :-)

Kan nu al zeggen dat er weer heel wat leven in huis is, druk druk druk. Vooral de eerste twee dagen was het behoorlijk druk. Muriele moest alles verkennen in en om het huis, alles in turbo stand. De afgelopen dagen is ze gelukkig een stuk rustiger, veel verkennen, veel nieuwe indrukken opdoen, veel spelen.

Wat wel grappig is, we hadden verscheidene leuke nieuwe speeltjes voor haar aangeschaft, maar een  lege petfles, stokjes, kokosnoot, dennenappels e.d. vindt ze allemaal veel interessanter. Verder vindt ze het ook geweldig om achter Mila en de katten aan te rennen.

Ook wel prettig is dat ze 's nachts heerlijk doorslaapt.

Verder is ze, zoals we nu zien, erg leergierig. Gaat al keurig op commando zitten, kent het woord 'kom' al redelijk goed... maar het is tevens best wel een boefje. Gaat gewoon rustig haar eigen gangetje, mag nog graag OVERAL in bijten, al met al een fijn handenbindertje waar we de gehele dagen zoet mee zijn.

Gelukkig hebben we de afgelopen week prachtig weer gehad, zodat we heerlijk de gehele dagen buiten konden zijn. Zo af en toe gaan we even een klein stukje toeren, even met haar (en natuurlijk met Mila) naar andere plekken, waar we dan een mini wandelingetje maken... zodat ze aan van alles went.

Natuurlijk slaapt ons meisje ook nog erg veel, doorgaans zo'n twee uurtjes op om daarna zo'n twee uurtjes te slapen. In de slaapuurtjes blijft altijd één van ons beiden bij haar en kan de ander even wat voor zichzelf doen. Als ze wakker is zijn we vaak samen met haar bezig, nou ja... op een stoel aan het toekijken hoe ze zich vermaakt ;-)

Muriele samen met haar grote voorbeeld Mila.

Even een kleine versnapering...

Mila haar moeder is tevens verre familie van Muriele.

Mila heeft het er plots ook weer druk mee, al moest ze eerst best wel even wennen. Ze is puppy's helemaal niet gewent, was zelf altijd het kleine meisje. Soms zie je haar er een beetje mee worstelen, met zo'n druktemaker om haar heen.

Tja... even een hondenblogje tussendoor omdat ons leven momenteel eventjes in het teken staat van de honden.

Ze zijn er weer...

Het was even wachtten, maar de grotere vlinders zijn er ondertussen ook weer.

De afgelopen tijden is het hier al volop vlindertijd, vooral op het weiland daar wemelt het van de dambordjes, zandoogjes en vele andere soorten. Ook de prachtige blauwe weerschijnvlinders zijn al een tijdje aanwezig, maar de echte grote vlinders waren er tot nu toe nog niet.

Zoals de koningspage...

Momenteel vliegen er weer verscheidene, super leuk.

Ook weer vele kolibrievlinders, hier samen met een koningspage.

Vooral de vlinderstruiken zijn geliefd.

Hier de wonderschone koninginnepage.

Eén van de grootste vlindersoorten die we hier hebben.

Erg mooi om te zien, zitten ook weer verscheidene van in de tuin.

Deze vlinders, evenals de blauwe weerschijnvlinder, zien we niet op het weiland.

Ze vliegen voornamelijk rondom huis van de ene vlinderstruik naar de andere.

Even iets totaal anders.

Gisteren is Henk zijn vakantie ingegaan, heerlijk een weekje of vier vrij.

Hij is gelijk 's middags vertrokken richting Calais en komt waarschijnlijk vanavond weer thuis met...

Daar blog ik vast en zeker de volgende keer over.

De distel...

 

Zoals ik al vaker verteld heb, hebben wij twee wildcamera's. Eén van die twee camera's hangen we zo af en toe op een plek waar iets aan de hand is. Zo bijvoorbeeld afgelopen week, plots lagen er allemaal aardappelen boven de grond op ons aardappelveldje. Er stond helaas geen bordje bij wie de boosdoener was. Eerst hebben we gelijk de aardappelen gerooid die nog in de grond zaten en de aangevreten aardappelen hebben we laten liggen. Vervolgens hebben we er een camera neergehangen om te zien wie daar komt te snoepen. Daarnet even gekeken, tot nu toe geen resultaat.

De andere camera hangt op een vaste plek, een plek ergens achter op ons weiland. Daar hebben we een klein stukje gemaaid en een grote distel laten staan.

Een super plekje die door erg veel dieren bezocht wordt. Bijna dagelijks foto's en video's met beelden van vossen, marters, reeën en zo af en toe een das. De das komt helaas alleen 's nachts, dus dat zijn zwart wit opnames.

Reintje de vos loopt op bovenstaande foto achter de distel langs.

Even over de distel, een groot succes dat ding. Daar wordt enorm mee geknuffeld en gedaan, met prachtig resultaat :-) Wel dusdanig dat ik jullie hier een paar video's laat zien van de resultaten.

Het mannetje die regelmatig even zijn geuren achterlaat aan de distel.

Het vrouwtje die regelmatig even snuffeld aan de distel.

Vandaag zag ik de uitslag van al dat geknuffell met de distel.

Super leuk om zoiets te zien, wat zo'n distel toch allemaal teweeg kan brengen ;-)

Zoveel mensen, zoveel wensen...

 

Zoveel mensen, zoveel wensen... Soms vergeet ik dat eventjes.

Soms ben ik in de veronderstelling dat wat ik als mooi beschouw, dat dat mooi is. Dat wat ik als goed beschouw, dat dat goed is.

Zo hadden we de afgelopen week bezoek van mensen die hier nog niet eerder geweest zijn.

Triomfantelijk laat ik ze het huis zien, merk al een beetje dat ze niet echt onder de indruk zijn. Wel, wel, ik had nog een hele grote troef achter de hand, iets waar in mijn ogen toch wel een ieder van onder de indruk moet zijn. HET WEILAND, wat momenteel net één grote vlindertuin is.

Dus, op naar het weiland. Stralend loop ik voorop, wijzend naar de hele vele vlinders. Zie uit mijn ooghoek dat één van de gasten verwoedt om zich heen zit te slaan, een vliegje.

Nog niets vermoedend loop ik verder voor ze aan. Vreselijk genietend van al het moois, hoor ik veel gepuf en gezucht achter mij.

Plots, halverwege de ietwat zware wandeling over het weiland, ging er bij mij een lichtje brandden : ze vinden het niet echt leuk.

Ik bekijk het weiland even met andere ogen en begrijp opeens dat het voor vele mensen wellicht een dor geheel is, een saai weiland... een weiland waar ik wel vaak dagelijks van geniet.

Terug bij huis, ploffen ze in de stoelen neer om onder het genot van een hapje en een drankje enthousiast te praten over Max Verstappen, waar ze dit weekend heen zouden gaan.

Eerlijk gezegd moest ik flink nadenken over wie het ging. Want eerlijk gezegd boeide mij dat dan weer totaal niet.

Zo zie je maar weer, zoveel mensen, zoveel wensen.

Tja... een deeltje van ons weiland.

Met, als je er oog voor hebt, her en der prachtige bloemen.

En vele leuke vlinders.

(Dambordjes)

 Geen foto van Max, want tja... daar heb ik dan weer totaal niets mee ;-)