Vrijdags voor dat we vertrokken voor de terugreis, hadden we het plan om nog even te gaan toeren. We waren nog niet veel weggeweest, dus moest het even wezen. Natuurlijk wel even het nuttige met het onnuttige verenigen, door direct even de auto vol te laden met meuk, wat naar de déchetterie moest. Eerst de auto even geleegd in Mayet en daarna verder toeren. Op een gegeven ogenblik, wij reden in het Bois Noir, zei Henk; hij doet het niet meer. Ik dacht nog in mijn onnozelheid, wat bedoelt hij. Dat werd al vrij snel duidelijk, de auto deed niets meer, hij was ermee gestopt. Dat terwijl onze auto nog maar 480.000 km op de teller had, nooit geen problemen mee en zo maar van het ene op het andere moment stopt hij ermee. Zomaar midden in niemandsland, geen huis te zien, donkere dennenbossen, geen bereik met de mobiel, nou daar stonden we dan. Het weer betrok acuut, regen en onweer. Wij een heel eind lopen, totdat we een plek vonden waar we bereik hadden met de telefoon. ANWB gebeld. Al met al daar wel twee uur gestaan te wortel schieten, ondertussen werd het al donker, totdat er uiteindelijk een sleepwagen kwam. Auto erop, wij in de wagen, honden erbij in, zo weer terug naar ons huis. Onze auto werd naar Cusset gebracht en kon niet 123 gemaakt worden, terwijl wij wel weer naar Nederland moesten. Na hele vele telefoontjes konden we uiteindelijk zondags in Roanne een vervangende auto halen. Welliswaar een kleine auto, niet zo handig met twee honden en een berg bagage, maar goed we hadden weer een auto. Wat nog wel leuk is, is dat Dennis ons zaterdags aanbood, dat hij met ons mee ging om de auto te halen zo gauw we wisten waar we deze moesten halen. Toen we op het eind van de middag wisten hoe en waar, hebben wij Dennis opgebeld en verteld dat we zondags naar Roanne moesten. Dat was prima, dan zal Dennis er op tijd zijn. Komt opeens zaterdagsavonds Dennis er met zijn auto aan. Wij al denken dat hij ons verkeerd begrepen had, maar nee hoor, had d
ie lieve man allemaal kaarten van Roanne bij zich, zodat we even precies konden zien waar we zijn moesten en hij wou ook even weten hoelang hij er met zijn auto overdeed om bij ons te komen, zodat hij precies op tijd bij ons zal zijn. En dat was hij zondagsmorgens ook. Hij wilde er trouwens ook absoluut niets van weten dat wij de benzine o.d. vergoeden, dat beschouwde hij als heel vanzelfsprekend, terwijl het heen en terug toch een paar uur rijden is. Nou dan zeg ik je, die Dennis kan bij ons niet meer stuk.
Vrijdags voor dat we vertrokken voor de terugreis, hadden we het plan om nog even te gaan toeren. We waren nog niet veel weggeweest, dus moest het even wezen. Natuurlijk wel even het nuttige met het onnuttige verenigen, door direct even de auto vol te laden met meuk, wat naar de déchetterie moest. Eerst de auto even geleegd in Mayet en daarna verder toeren. Op een gegeven ogenblik, wij reden in het Bois Noir, zei Henk; hij doet het niet meer. Ik dacht nog in mijn onnozelheid, wat bedoelt hij. Dat werd al vrij snel duidelijk, de auto deed niets meer, hij was ermee gestopt. Dat terwijl onze auto nog maar 480.000 km op de teller had, nooit geen problemen mee en zo maar van het ene op het andere moment stopt hij ermee. Zomaar midden in niemandsland, geen huis te zien, donkere dennenbossen, geen bereik met de mobiel, nou daar stonden we dan. Het weer betrok acuut, regen en onweer. Wij een heel eind lopen, totdat we een plek vonden waar we bereik hadden met de telefoon. ANWB gebeld. Al met al daar wel twee uur gestaan te wortel schieten, ondertussen werd het al donker, totdat er uiteindelijk een sleepwagen kwam. Auto erop, wij in de wagen, honden erbij in, zo weer terug naar ons huis. Onze auto werd naar Cusset gebracht en kon niet 123 gemaakt worden, terwijl wij wel weer naar Nederland moesten. Na hele vele telefoontjes konden we uiteindelijk zondags in Roanne een vervangende auto halen. Welliswaar een kleine auto, niet zo handig met twee honden en een berg bagage, maar goed we hadden weer een auto. Wat nog wel leuk is, is dat Dennis ons zaterdags aanbood, dat hij met ons mee ging om de auto te halen zo gauw we wisten waar we deze moesten halen. Toen we op het eind van de middag wisten hoe en waar, hebben wij Dennis opgebeld en verteld dat we zondags naar Roanne moesten. Dat was prima, dan zal Dennis er op tijd zijn. Komt opeens zaterdagsavonds Dennis er met zijn auto aan. Wij al denken dat hij ons verkeerd begrepen had, maar nee hoor, had d
ie lieve man allemaal kaarten van Roanne bij zich, zodat we even precies konden zien waar we zijn moesten en hij wou ook even weten hoelang hij er met zijn auto overdeed om bij ons te komen, zodat hij precies op tijd bij ons zal zijn. En dat was hij zondagsmorgens ook. Hij wilde er trouwens ook absoluut niets van weten dat wij de benzine o.d. vergoeden, dat beschouwde hij als heel vanzelfsprekend, terwijl het heen en terug toch een paar uur rijden is. Nou dan zeg ik je, die Dennis kan bij ons niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten