Heldhaftig ???

Eventjes, tussendoor, een saai stukje over kiespijn (tandpijn) in La Douce France...

Al gelijk de eerste week dat Henk naar Nederland vertrokken was vernam ik tijdens het tanden poetsen plotsklaps een hard stukje in mijn mond... kijken... nog eens kijken... aah... help, een stukje vulling. Even later... aah... nog een stukje. Bibber bibber... au... och nee, het deed helemaal niet zeer... maar uit voorzorg roep ik dan al... au, je weet namelijk maar nooit... toch!
De gehele week om de haverklap met mijn tong voelen... maar nee, het deed geen pijn. Om nou gelijk terug te keren naar Nederland leek me niet echt wat, zodoende het maar eventjes aanzien. Naar een tandarts in Frankrijk gaan, was ook geen optie, daar mijn eigen tandarts hele speciale bouwwerkjes, in de loop der jaren, in mijn mond heeft aangebracht (na een ongeval (dakpan op m'n hoofd)... zo'n 10 jaar geleden).

De maanden verstreken en met mijn gebit ging het voor de rest prima.

Tot... een paar dagen voordat Henk voor de laatste keer naar Nederland vertrok. We gingen uit eten bij vrienden en tijdens het verorberen van mijn maal, begon mijn tand vreemd te klikken. Zweet zweet, schrik schrik... tja, als er iets met mijn gebit aan de hand is... raak ik gelijk in de stress. Niets laten blijken uiteraard, pas toen we weer thuis waren mijn nood beklaagt tegen Henk, die over het algemeen de nuchterheid zelve is.

De spanning steeg, mijn tand ging wat zeerder doen (waarschijnlijk van het vele slikken :-)). Ik kreeg al allemaal verschrikkelijke visioenen... klik klik zei mijn tand. Toch besloten wij om te blijven, omdat Jeroen de laatste weken zou komen, hij had al een vliegticket geboekt en wij verheugden ons enorm op zijn komst.

Henk vertrok die zondag naar Nederland en ik bleef alleen achter met mijn klikkende tand. De pijn viel eigenlijk best wel mee (bijna geen pijn), maar van het geklik werd ik steeds wat zenuwachtiger.
's Maandags kwam er een vriend van ons langs, dat verbrak even de stilte. Nadat hij vertrokken was, raakte ik plotsklaps in de stress. De stilte overrompelde me, mijn tandje klikte, geen auto..... ik voelde me zéér zielig :(  Stikte bijna in mijn zelfmedelijden, kon niet meer genieten van de prachtige omgeving... slik slik, klik klik.
Tijdje later... tringgg... telefoon, Henk aan de andere kant van de lijn. Vragen hoe het met mij was... ik wou me groot houden, deed mijn uiterste best, maar kon er maar amper een fatsoenlijk woord uit persen. Snotter snotter, ik ben zo zielig... klik klik. Trillende beentjes, een wazige blik, kleffe handjes... ongeveer een kwartier proberen iets te zeggen tussen het snotteren door. Henk stelde voor om terug te komen, 12 uurtjes en hij kon bij mij zijn. De spanning werd acuut minder, ben je mal !!! Mijn spraak kwam gelijk weer wat terug. Hèhè... dat luchtte eventjes op. De wetenschap dat ik maar hoefde te bellen en Henk binnen twaalf uur bij mij kon zijn.
De dagen daarna, in mijn uppie, verliepen redelijk goed... op de vervelende klikjes na.

Ook de tijd dat Jeroen er was ging het redelijk goed met mijn gebitje, al kauwde ik niet met mijn tand... sneed alles zeer fijn... om de tand wat te ontlasten, ook het tandenpoetsen was een griezelig gebeuren... heel voorzichtig... anders ging mijn tand weer klikken.

Kom ik afgelopen maandag bij mijn tandarts, blijkt het allemaal best wel mee te vallen. Die gekke klikjes, die ik niet thuis kon brengen en die me het gevoel gaven dat er iets heel erg mis was... waren glasvezeldraadjes die knapten :o)  Mijn tandarts heeft een verbinding gemaakt, tussen 3 tanden, met glasvezeldraad. Dit draad was langzaamaan geknapt en iedere keer als er wat druk op kwam klikte er een stukje glasvezel... klik klik. Eigenlijks helemaal niet echt erg, komt gewoon eventjes een nieuw draadje achter. Wel heb ik er last van mijn tandvlees bij gekregen, van het vele slikken en het 'te' voorzichtig poetsen... volgende week eventjes de hap weer flink laten reinigen, even vervelend... au... maar niet erg.

Stom stom stom, heb ik me daar voor bijna niets zo druk om zitten te maken. Dan voelt het wel ietwat eenzaam, zo in mijn uppie, zonder auto of ander vervoermiddel, midden in de natuur. Uiteraard heb ik daar wel telefoonnummers van bekenden die in de buurt wonen, maar dat voelt toch wel eventjes wat minder vertrouwd op zo'n moment. Tja... en eerlijk gezegd ben ik daar ook stomweg te trots voor (stom stom stom).

Heldhaftig ??? Ja ja, een echte held op sokken ;-)

Een heel fijn weekend gewenst... klik klik...