Dat verschilt natuurlijk per persoon, dus... vul maar in. Persoonlijk vind ik de winter erg mooi (ook in Le Pre Bonnet), heerlijk de houtkachels volop stoken, dikke volle borden stampot mous (boerenkool) of snert. Tja... dat hebben ze dus niet in Frankrijk... boerenkool met U... rookworst of erwtensoep, haast blij dat ik in Nederland woon, gniffel gnuif. Maar wat ik tevens mooi vind aan de winter is : het uitkijken naar de lente, me verheugend op een maarts zonnetje. Stel dat je geen winter had, dan kon je je ook niet verheugen op de lente, ook maar saai toch?
Zo zitten we hier natuurlijk alweer heel wat te babbelen over de komende zomer, MAAR... tegelijkertijd knauwt ergens binnenin mij ook een schuldgevoel. "Het gekke is dat ik mij wel eens verbeeld dat ik op deze wereld gekomen ben met een aangeboren schuldgevoel". Bijvoorbeeld mijn vader die we hier achterlaten met al zijn kwalen en ouderdomsverschijnselen, of... de kippen die hier zolang achterblijven, of... de vele feesten waar ze onze plesante aanwezigheid moeten missen, of... eh... nou zo zou ik dus nog wel eventjes door kunnen gaan, als ik er goed over nadenk zou er al haast een depressie op de loer gaan liggen om de voorpret wat te dimmen. Ter voorbereiding van een eventuele emigratie (over 1 a 20 jaar) vraag ik mij wel af hoe anderen die wel geëmigreerd zijn daar mee omgaan, met bijvoorbeeld het achterlaten van een vader of moeder op leeftijd, EEUWIGE SCHULDGEVOELENS ?
De winter is hier ook de tijd dat we weer nieuwe plannetjes maken. Eén van die plannen is dat we in de zomer weer voor langere tijd naar Frankrijk willen, drie a vier maanden. Vorig jaar is het ons uitstekend bevallen en zodoende voor herhaling vatbaar. Dat vergt weer veel geregel en houdt tevens in dat we weer spaarzaam om moeten gaan met de snipperdagen. Met als gevolg dat we nu pas ergens in maart eventjes die kant op gaan.
Zo zitten we hier natuurlijk alweer heel wat te babbelen over de komende zomer, MAAR... tegelijkertijd knauwt ergens binnenin mij ook een schuldgevoel. "Het gekke is dat ik mij wel eens verbeeld dat ik op deze wereld gekomen ben met een aangeboren schuldgevoel". Bijvoorbeeld mijn vader die we hier achterlaten met al zijn kwalen en ouderdomsverschijnselen, of... de kippen die hier zolang achterblijven, of... de vele feesten waar ze onze plesante aanwezigheid moeten missen, of... eh... nou zo zou ik dus nog wel eventjes door kunnen gaan, als ik er goed over nadenk zou er al haast een depressie op de loer gaan liggen om de voorpret wat te dimmen. Ter voorbereiding van een eventuele emigratie (over 1 a 20 jaar) vraag ik mij wel af hoe anderen die wel geëmigreerd zijn daar mee omgaan, met bijvoorbeeld het achterlaten van een vader of moeder op leeftijd, EEUWIGE SCHULDGEVOELENS ?Dat was even zo'n winterse afdwaling... Jaja... dat maakt de winter zo mooi, vooruitdenken aan wat komen gaat... de LENTE.
3 opmerkingen:
Hoi, Ik heb eens gelezen dat je in de Auvergne in de zomer verlangt naar de winter en in de winter verlang je dan naar de zomer. En daar kan ik me wel een beetje in vinden al vind ik het in de winter wel een gek...met je auto of andere vervoersmiddelen (leve de NS). Als ik moest kiezen heb ik liever de zomer maar zoals je zei een stamppot en gluhwein bij de houtkachel is ook erg leuk.
M.v.g. Michel
Haha Michel, dubbelop genieten, elk seizoen genieten van het seizoen zelf en tevens genieten van het uitkijken naar het seizoen wat volgt.
Tja... s'winters is het beter om niet geheel overgeleverd te zijn, hier in Nederland, aan het openbaar vervoer... mits je heel veel geduld hebt en graag mag wachten ;)
Groetjes, Cilia... en eh...niet teveel gluhwein drinken hè.
Hoi Annette, vooropgesteld... ik wil hiermee niemand een schuldgevoel aanpraten en egoïstisch zou ik het ook absoluut niet willen noemen. Voor mijzelf zou het ook zeker weten geen echte reden zijn om niet te emigreren, wat niet wegneemt dat er bij mij wel een licht schuldig gevoel knaagt. Niet vanwege mijn zoon, die woont al jaren niet meer om de hoek, is mobiel en reislustig en wie weet zie ik hem dan vaker als dat ik hem nu zie, hahaha. Wel vanwege enkele mensen om me heen, die niet kunnen mailen/skypen en niet even langs kunnen wippen. Stom toch, maak ik mezelf belangrijker als dat ik ben... niemand is onmisbaar... wie weet zijn ze allang blij dat ik weg ga, grapje.
Trouwens wat fijn dat je moeder op haar respectabele leeftijd een pc heeft en er ook nog mee om kan gaan.
Ooo... dus wel snert en nog even een plekje in de tuin voor de boerenkool, nou dan kan ik wel die kant op te wonen :-)
Een reactie posten