Stukje zelfmedelijden...

Even een stukje over zelfmedelijden. Zoals al eerder vermeldt heb ik ALTIJD moeite met afscheidnemen. Wat dat is, geen flauw idee van, noem het om mij verlatingsangst, of het dat is betwijfel ik maar dat doet er niet toe. Feit is dat ik, zolang ik mij heugen kan, last ervan heb. Nou wil het geval dat wij deze zomer daar erg veel mee te doen hebben, met AFSCHEID nemen. Iedere keer weer als Henk voor een paar dagen naar Nederland vertrekt. Iedere keer weer, neem ik mij voor om Henk lachend uit te zwaaien, iedere keer weer sta ik hem met bloeddoorlopen oogjes, met een vreemdsoortige gemaakte grimas uit te zwaaien. Hoor het geluid van de auto wegsterven, laat de tranen van zelfmedelijden even over mijn wangen biggelen, de tranen die ik de gehele tijd bedwongen heb, voel de stilte en de eenzaamheid van het bestaan dubbelhard aan, voel een leegte in mijn onderbuik, voel de zinloosheid van het bestaan aan mij voorbijgaan. Whaaa..... ik ben zo alleen.... Zelfs de natuur en de beesten kunnen me op zo'n moment niet opvrolijken. Zie aan de klok dat Henk steeds verder bij mij vandaan rijdt, de verkeerde kant op, ow ow ow toch, zo ALLEEN.

Zo dat lucht even op, om het hier neer te krabbelen. Nou niet denken dat ik zielig ben, welnee... alleen maar heel erg EENZAAM, hahaha... Henk is zonet weer vertrokken vandaar, ik ga me nu een kop koffie zetten, broodje erbij, wandeling erna en feesten maar. Heb er eerlijk gezegd al best weer zin in, het moment van zelfmedelijden duurt gelukkig maar vrij kort bij mij en daar komt bij dat ik over het algemeen best graag zo af en toe even alleen ben. Maar dat moment, het moment van vertrek, bah... dat went nog niet. Trouwens nog even ter verduidelijking, het is niet zo dat ik iedere dag in Nederland, Henk met bloeddoorlopen oogjes uitzwaai als hij naar zijn werk vertrekt, zo erg is het nog net niet gestelt met mij. Om eerlijk te zijn ben ik dan soms zelfs blij dat hij eventjes weg is, lekker even ruimte voor mijzelf. Nog erger, vaak krijg ik dan maar amper mee dat hij vertrekt, dan lig ik vaak nog te ronken op mijn bed. Nou, zo wil ie wel weer, Koffie...

Nog even terug op mijn blog, ik was nog even het goede nieuws vergeten. Liep ik net naar de keuken, denk ik bij mijn eigen: Wat ruik ik daar toch!!! Zo'n overheersend lekker geurtje en dat heerlijke odeurtje kwam bij mijzelf vandaan. Jaja, ik heb de spits afgebeten en ben als eerste onder onze nieuwe douche geweest.

FIJNE ZONDAG