Week 2 vervolg...

Klussen waar we momenteel mee bezig zijn.
De vloer van de nieuwe mezzanine is gebeitst, verder zijn er al vele balusters geschuurd.Wandje in de badkamer is gevoegd, nog even lakken en klaar is de wand.

Nog even een stukje over het alleen zijn hier in Le Pre Bonnet. Nou ik kan wel zeggen dat het eerst even flink wennen was om hier alleen te verpozen. Aan de ene kant is het me dik meegevallen, maar aan de andere kant is het ook wel erg vreemd. Echt genieten is er nog niet helemaal bij zo in m'n uppie. Wel ervaar ik het als een uitdaging. Het gekke is dat ik best graag veel alleen mag zijn in Nederland en ook best veel alleen ben, maar hier in Frankrijk voelt het toch wat anders. In Nederland voel ik me zelden alleen, terwijl ik me hier momenteel nog best wel alleen voel. Niks niet zielig ofzo, nee zo bedoel ik dat niet, maar meer een gevoel dat ik hier in m'n uppie m'n draai nog vinden moet. Het glaasje wijn bij het eten smaakt net even iets anders zeg maar. Het is een keuze, mijn eigen keuze die ik ook graag ervaren wil. Wat ik ook als erg vreemd ervaar is, dat als er bezoek is en deze weer vertrekt de stilte nog even harder toeslaat. Ook op het moment dat Henk vertrekt, pfff... of mij tijdens zijn terugreis belt vanuit bijvoorbeeld Keulen, bekruipt mij een verlaten gevoel, zo'n gevoel alsof ik iets mis. Dan het klussen in m'n uppie, nou... dan voel ik me net zo'n hansworst, sla me met regelmaat met de hamer op m'n duim, kom veelal tot bijna niets, tja een beetje schuren en verven en een beetje in de tuin rommelen, zelfs dat gaat moeizaam in m'n uppie, nou dan zeg ik je... Het kokkerellen gaat me wonder boven wonder redelijk goed af, dit doet normaliter Henk vaak, de houtkachel krijg ik ook in één keer flink aan de gang, aha... Tja, wie weet vind ik het over enkele weken allemaal geweldige mooi en heb ik ook hier in m'n uppie m'n draai gevonden. Een goede les in zelfstandigheid, me dunkt... Haha, te bedenken dat het vaak maar om drie a vier daagjes gaat, en dat ik jaren zelfstandig gewoond heb, maar toch... Ik hou jullie op de hoogte hierover de komende tijden. Laat ik zo zeggen, ik vind het wel spannend in ieder geval.

Trouwens terwijl ik dit stukje schrijf, zit er één kat stevig achter me op mijn stoel, ik zit op het puntje, één ligt knorrend naast mij op een stoel en één ligt al op bed. Vidor zit achter mij druk in het rondte kijkend naar de relmuizen die in grote getale rond rennen, piepen en krijsen en onze Mitsie ligt op een dikke kussen voor de houtkachel, daar waar ik mij zo ook heen begeef om onder het genot van een glaasje, bij een kaarsje nog even een boek te lezen. Alvast weltrusten... en tot de volgende blog.