Soms heel soms (ahum...) loopt hier alles net even anders als van tevoren gedacht.
Afgelopen zondag...
Prima humeur.
Na het uitgebreide ontbijt eventjes onder de douche om fris ruikend de dag in te gaan. Fijne wandeling met de honden. 's Middags eventjes achter een nieuwe pot verf aan, weer thuis een balkje verven. FOUTE kleur. Na het middagmaal terug naar de winkel om de pot verf in te ruilen voor de goede kleur. Geen probleem... nog steeds PRIMA humeur.
Aansluitend met de honden een aardige boswandeling.
Weer thuis nog even wat balken geverfd met de juiste kleur ;-) Vervolgens een heerlijke maaltijd genoten.
De STEMMING zat er NOG steeds goed in.
's Avonds... fijn een kaarsje aan, andere sfeerlichtjes, kop warme chocolademelk met slagroom, tv aan, gezellig saampjes (inclusief honden en 1 van de katten) op de bank hangen. Eén van de honden liet een klein windje met een groots aroma... klein min puntje, maar dat kon de pret niet drukken.
Genietend van een leuk programma en de fijne sfeer zeg ik tussentijds even wat tegen Henk.
GEEN ANTWOORD.
Ik kijk opzij... en jawel hoor... hij slaapt. Mijn humeur zakt al een klein beetje.
Ik por hem aan en herhaal wat ik zei. Terwijl ik praat klappen Henk zijn luikjes alweer wat dicht. Mijn humeur daalt nog wat verder. Nogmaals een poging om wat te zeggen, geen reactie.
Het begint langzaam wat te borrelen bij mij, weg gezelligheid.
Na het borrelen, en vele niet nader te benoemen woorden, begin ik te koken.
Even onder ons... dusdanig te koken dat ik de neiging kreeg om hem met de koekenpan op zijn hoofd te timmeren. Maar... beschaafd als ik ben, bang dat het dan misschien wel een vieze bloederige massa gaat worden denk ik stilletjes nog even aan het smijten met serviesgoed. Ook dit is geen optie, daar ben ik VEEL te zuinig voor.
Ondertussen is Henk al flink wakker en staan we als twee kemphanen tegenover elkaar, ons afvragend wat we toch ooit wel in de ander gezien hebben.
De zak met watjes wordt tevoorschijn getoverd. Vol woede, met alle kracht bekogelen we mekaar met watjes...lege plastic boterhamzakjes doen het ook goed ;-).
Na enkele flinke worpen, de arm bijna uit de kom, begint het humeur al weer wat op te bloeien. Echt lachen willen we nog niet, we laten ons niet kennen. Lang houden we dat niet vol en voor we er erg in hebben schateren we het uit en springen de honden vrolijk mee achter de watjes aan.
In Le Pre Bonnet gaan er soms dagen voorbij dat we maar amper andere mensen zien en zo'n beetje 24 uur op mekaars lippen zitten. ook dan wil bij ons de bom wel eens barsten. Dat de rede en de mooie woorden ver te zoeken zijn. Dat we mekaar, als het enigszins mogelijk was, wel zouden willen inruilen voor een ander (beter) exemplaar.
Gelukkig hebben we daar OOK watjes ;-)
4 opmerkingen:
Lieve Cilia, ik moest zo lachen om je stukje van vandaag het was net of je gisteren een kijkje in ons huis genomen had . . . Niet te geloven, bij ons is hetzelfde gebeurd alleen hebben wij het niet tot de avond de vrede kunnen bewaren! Maar het begon precies hetzelfde ik ergerde mij kapot om die dicht geslagen luiken!Lachuhhh!
liefs van mij
Hoi Yvonne,
Nou zeg... dat had ik niet van jou verwacht.
Ken je die ook: 'ik kan net zo goed tegen een stoelpoot gaan zitten praten', hahaha.
Dat de oogluiken met regelmaat dicht gaan is erg, maar weet je wat nog erger is? Als er dan ook nog eens een vreselijk hard geluid uit komt... een stoomtrein is er niets bij.
Maar goed, ik ben allang blij dat het hier niet alleen gebeurt... gedeelde smart is halve smart ;-(
Lieve groetjes, Cilia
Het is toch wat gaat hij in alle vroegte dag in dag uit naar zijn werk .
Stress gezeik van baas en klanten overwinnen.
Eindelijk thuis ff de ogen dicht komt er ineens commentaar van je vrouw.
Nee dames ik neem het nu voor Henk.
Tot over 2 weken.
Het had niet veel gescheeld, of ik had deze reactie verwijderd ;-)
Bla bla bla, knor, knor, knor.
Nog een dikke week, alweer veel zin in :-) Lekker bijkomen van al dat gestress.
Tot zeer binnenkort, Cilia
Een reactie posten