Op een willekeurige dag, ergens tussen Kerst en Oud en Nieuw, zaten wij bij het brandende houtkacheltje in de keuken. Plots werd er op het raam geklopt... aha... een vriend van ons. 'Kom binnen' zeiden wij in koor... in het Frans.
Na een vorstelijke begroeting van onze honden, nam onze vriend plaats op een stoel.
Vol verwachting keek hij ons aan. Niets vermoedend vroegen wij hem of er wat leuks gebeurd was, aangezien hij van oor tot oor glom.
Kuch, kuch, schraap, schraap en daar kwam het hoge woord eruit...
Wat wij van het mailtje vonden, die hij gestuurd had.
Wij keken elkaar even aan, daarna keken wij verbaasd naar onze vriend. 'Hoezo... mailtje! Nee hoor, wij hebben geen mail van jou ontvangen.' ... in gebrekkig Frans.
Waarop onze vriend vertelde, dat hij al 2 dagen daarvoor een mail naar ons gestuurd had.
Plots ging er een lampje bij Henk branden. 'Die heb je zeker naar mijn mail-adres gestuurd'.
'Oui, oui' , zei onze vriend vol goede hoop.
'Ooh' zei Henk, 'daar heb ik al een paar dagen niet naar gekeken'.
Onze vriend was waarachtig een beetje verbolgen, want volgens hem moest je : als je een e-mail-adres had toch minstens ieder ochtend en iedere avond even kijken. Dat deed hij ook altijd, ondanks dat hij maar enkele mails in het jaar kreeg.
Mopperend zei hij : 'Zo hoort het!'
Hij vroeg mij gelijk of ik wel dagelijks keek. Dit beantwoorde ik... niet geheel waarheidsgetrouw... met JA ZEKER. Waarop onze vriend gelijk mijn mail-adres moest hebben.
's Avonds had ik een mailtje van hem in mijn mailbox.
De volgende dag kwam hij even langs om te checken of ik hem gezien had.
Tja... ik denk niet dat Henk in de toekomst nog mailtjes van onze vriend krijgt ;-)
P.s. In het bewuste mailtje wenste hij ons fijne Kerstdagen en een Goed Nieuwjaar in het Nederlands.
Een aangename vrijdag en alvast een...
... FIJN WEEKEND ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten