Hoe het had kunnen zijn...

Heerlijke zwoele dagen, vandaar dat we besloten om een bed buiten te installeren.
Nadat we het bed buiten geplaatst hadden, deden wij ons tegoed aan een zalig koud biertje.

HET LEVEN IS (soms) ZO GEK NOG NIET.

Wat later op de avond ons favoriete maaltje, even uitbuiken om ons vervolgens naar ons buitenparadijsje te begeven.

HOE ZALIG KAN HET LEVEN (soms) ZIJN.

Mila (witkapje) in haar bench, die we naast ons bed gezet hadden. Vidor op zijn kussen, die achter het bed lag, en onze Mitsie op het voeteneind.
Wij samen, verstrengelt, genieten van de prachtige sterrenhemel, luisterend naar de nachtelijke geluiden, het getjirp van de krekels, het stromen van ons stroompje, het zachte geruis van de bladeren op de achtergrond.

OH HOE HEERLIJK (soms) ALLEMAAL.

Onder het zachte gesnurk van de honden dommelden wij langzaam in. Om 's morgens vroeg wakker te worden van het vrolijke gezang van de vogels en het opkomende zonnetje.

ZO ZOU HET MOETEN ZIJN...

Ware het niet dat het een ietsie pietsie anders verliep.

Snikheet besloten wij om een bed buiten te installeren, zwoegend en zwetend stond het bed, met loodzwaar matras er uiteindelijk. Tussen alle bedrijvigheid door hebben wij ons tegoed gedaan aan een glas bier. Het biertje werd wat lauw, omdat uitgerekend op dat moment onze Mila zich meldde... WAKKER, dus spelen.

Niet getreurd, 's avonds ons favoriete maaltje... die wat later was als dat er in de planning stond. Zodoende vrij vlot, nadat we gegeten hadden, naar ons buitenbed.

Mila vond het al met al niets om buiten in de bench te slapen en liet dat goed blijken. Zodoende hebben wij haar tenslotte maar tussen ons in gelegd. Mitsie liep eerst wat verbijsterd in het rondte, maar ging na wat heen en weer gedrentel alsnog op het voeteneindje liggen. En onze Vidor dacht bij zijn eigen, iedereen op bed... dan ik ook.
Het was een vrij heldere lichte nacht, vandaar dat er weinig sterren te zien waren. Badend in het zweet... mede vanwege de drukte op bed, geen zuchtje wind, de kap van Mila prikkend in mijn nek en het gezoem van prik muggen om ons heen zorgde ervoor dat wij na enkele uren nog geen oog dicht gedaan hadden.
Dit alles deed ons besluiten om ons te verplaatsen.
Henk is uiteindelijk tesamen met Mila vertrokken naar onze slaapkamer, waar het een stuk behaaglijker (koeler) was en ik ben buiten gebleven met Mitsie en Vidor.

Henk heeft alsnog heerlijk geslapen en ik heb ook nog een oogje dicht gehad, al werd ik 's morgens niet wakker van de vrolijke fluitende vogeltjes, maar van de warme zon die volop in mijn bed scheen en van de jeukbulten op mijn armen.

Het bed is ondertussen alweer verplaatst naar binnen.

DAT WAS EENMALIG ;-)

Het idee was leuk TOCH!!!

We dromen nog even verder ;-)