Weer voorjaar...

 

Dat was best even flink schrikken met de enorme hoeveelheid sneeuw van laatst en van de nachtvorsten.

Gelukkig is ondertussen de sneeuw verdwenen en is het 's nachts ook niet meer zo koud.

Hoe het uiteindelijk met de fruitbomen afloopt, of ze vruchten krijgen of niet... dat is nog even afwachten. Wat wel grappig is, is dat de vele narcissen het overleeft hebben. Best wel een wondertje, aangezien er een enorme laag sneeuw lag en er geen narcis meer te zien was op dat moment. Nadat de sneeuw weg was leek het eerst ook alsof het afgelopen was met de narcissen, ze lagen er allemaal slap bij. Toch zijn ze uiteindelijk allemaal zo'n beetje weer overeind gekomen.

Enorme ijspegels, sommigen waren meer dan een meter lang.

Het was even gevaarlijk toen het wat begon te dooien en ze naar beneden vielen.

M.a.w. wij waagden ons toen even niet achter het huis,

En eh... geen narcis meer te bekennen.

Maar gelukkig, ze zijn weer massaal overeind gekomen.

Werkelijk dat is ieder jaar weer zo'n prachtig gezicht, zo ontzettend veel bloemen. Op sommige plekken wat verspreid, zoals op bovenstaande foto met Vidor. Maar op vele plekken met honderden bijelkaar.

Ook leuk, op vele plekken daar waar nu narcissen staan, staan later vele andere bloemen, varens e.d. en lopen wandelpaden.

Met het mooie weer kan er ook weer verder gewerkt worden aan het schuurtje.

Het gaat niet snel, hoeft ook niet, maar komt stapje voor stapje wat verder.

Overal op het terrein zie je iedere dag nieuwe bloemetjes opkomen. Bomen die beginnen uit te botten, her en der al bremmen die in bloei staan (ik heb ze alweer op de vaas staan). Vooral met mooi weer een prachtige tijd het voorjaar.

Witte klaverzuring, op sommige plekken hele groepen.

Blauwe druifjes, staan op verscheidene plekken op het terrein.

Ooit her en der een paar bolletjes gepoot, worden er jaarlijks meer.

Bosanemoon.

Zou mooi zijn als we hier een heel tapijt hadden van bosanemonen.

Maar tot nu toe moeten we het hier doen met bovenstaand bloemetje.

Vlakbij is een oud, jaren ongebruikt, weilandje die meestal vol staat met bosanemonen.

Vlakbij betekend hier niet dat het altijd even gemakkelijk is om er te komen. Even naar dat oude weilandje is toch best een stevige stap, bergje op bergje af. 

Dit jaar ben ik er nog niet geweest, mede omdat we momenteel niet zo ver met onze Vidor lopen (hij heeft sinds vrijdag weer nieuwe medicijnen voor zijn artrose in de rug), maar ik ben van plan om komende week even te kijken of het daar weer vol staat.

Nou zeg ik wel zo van : niet zo ver. 's Morgens lopen (slenteren) we nog wel altijd minstens een half uur tot drie kwartier, maar meestal niet over te steile stukken. Soms zet ik Vidor even aan de lijn, omdat hij zelf niet in de gaten heeft dat hij niet alles meer even goed kan... zoals hard rennen van een berg af. Later op de dag (tegen de avond) maken we ook nog altijd een wandelingetje van een half uurtje en verder hobbelt hij overdag nog veel achter Henk of mij aan, over eigen terrein. Dus dat valt allemaal nog wel mee, maar helaas geen echte lange wandelingen meer.

Maartse viooltjes, staat het hier momenteel vol mee. 

De dotterbloemen beginnen ook weer volop te bloeien.

Het wordt met de dag geler langs ons stroompje.

Ook alweer veel pinksterbloemen tussen de gele dotters (niet te zien op de foto).

Onze Femke heeft weer een nieuw plekje... 

Op een tak van een oude eik in de tuin, daar kan ze rustig uren zitten.

Voor de komende week mooi weer voorspelt, heerlijk met de deuren open, buiten koffie drinken en veel in de tuin bezig. Laat het nu maar mooi weer blijven tot aan de Kerstdagen. Vooruit, zo af en toe even 's nachts een bui... dat vindt de tuin wel prettig.