De WC binnen.

Hier staat de pot te wachten totdat ie in zijn nieuwe onderkomen geplaatst kan worden.

De waterleiding, het laatste stukje.

De hele vele bochten. Warme en koude waterleiding, die we nog weg werken moeten.

De deur die er inzit en nog afgewerkt moet worden.

Daar staat ie, de wc-pot en alles werkt. Een super de luxe toilet, lekker ruim en wat vooral heerlijk is, BINNEN. Ook even goed op het lichtknopje letten, die werkt yes....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

We hebben ons bijna de gehele week gericht op het klaar maken van de wc. Het houten wandje is afgeverfd. Henk is verder met het afmaken van de stroom bezig geweest, met als resultaat dat het allereerste echte knipknap knopje in huis is. Jawel, het eerste echte lichtknopje, we hebben wel overal stroom in huis, maar allemaal nog noodvoorzieningen. Als we een lamp aan willen doen moeten we een stekker in de haspel stoppen, niet echt een probleem maar overal liggen nog stroomdraden en je kunt niet gewoon het lichtknopje indrukken, dus... In de wc nou wel, echt een luxe. Verder is de deur op maat gemaakt en afgehangen, die zit er nu ook in, moet alleen nog geverfd worden en we zijn nog op zoek naar mooie oude of ouderwetse klinken. Dan het water, de waterleiding was al ver heen maar moest nog verder afgemaakt worden. Heel veel bochtwerk bij de trap omhoog. De leiding zit erin, moet alleen nog weggewerkt worden. Dit gaat waarschijnlijk wel veel tijd kosten, we willen de leiding op een zo natuurlijk mogelijke manier wegwerken met natuursteentjes, zodoende doen we dat een andere keer. Ook moest het laatste stukje van de riolering nog aangesloten worden, waar toch ook wel weer wat tijd in ging zitten, is gelukt. Daarna kwam het grote moment, de wc-pot verplaatsen. Dit was een nieuwe pot die we eerst voor nood in ons oude hokje geplaats hadden en die nou verhuisd naar het nieuwe hokje. De pot uiteraard helemaal schoongeboend, zodat ie als nieuw straalt. Daarna geplaatst en wonder boven wonder het werkt allemaal. WIJ KUNNEN EINDELIJK BINNEN ZITTEN. Een waar genot, zonder zaklantaarn gewoon binnendoor, lichtknopje aan knippen en zitten maar...... Het is nog niet allemaal af, het moet allemaal nog even wat opgeleukt worden, de drempel moet er nog in en de deur moet nog afgewerkt worden, maar het werkt.

Herfst 2010

Onze houtkachel stond de hele dagen lekker aan.

De maiskolven zijn klaar en de varens krijgen allemaal mooie kleuren.

Nog even wat laatste vergeten bramen, die net niet meer rijp genoeg worden.

Tamme kastanjes, de honden waren niet zo dol op al die prikbollen op de weg.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De herfst was in volle gang in de Montagne Bourbonnaise. Overal prachtige kleuren en het weer zat ook wel mee. Wat wel wat jammer is, is dat in de herfst de zon wat laag aan de hemel staat, wat inhoud dat er bij ons huis niet erg veel zon is omdat de zon achter de bomen langs gaat, die in de herfst nog wat blad bezitten. Dit is wel een klein nadeeltje aan ons huis, althans aan de ligging zo midden in het bos. Dan zie je aan de overkant de zon heerlijk schijnen, terwijl hij zich bijna niet bij ons laat zien, dat terwijl je in de zon nog best heerlijk buiten kon zitten, maar niet bij ons dus. Maar niet getreurd, heerlijk de hele dagen onze houtkachel aan, genieten van de mooie kleuren in het bos, veel lopen, tamme kastanjes en walnoten zoeken. Deze laatste waren er dit jaar niet zo massaal als de voorgaande jaren. Of er waren ons mensen voorgeweest, of er waren gewoonweg niet zoveel dit jaar. Geen flauw idee.

Ooh, stom stom stom

Auw, en dan te bedenken dat de andere kant nog veel erger was. Dus gewoon al het hout er weer afgehaald.

Hier hebben we het hout weer aan de muur, afgewerkt en in de grondverf gezet. Begint er al wat op te lijken hè?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na aankomst bij ons huisje, de eerste zaterdag, constateerden wij al vrij snel dat het houten wandje in de wc bol was gaan staan. Achteraf hebben wij ook zo ontzettend stom gedaan, door het houten wandje rechtstreeks op de gasbetonblokken te timmeren. Zo, zonder iets erachter of dergelijke. De reden hiervan is vermoedelijk dat wij de vorige keer ietwat te snel en teveel wilden. Zondags hebben wij direct al het hout er weer uit gehaald, latten op de muur gemaakt en daar het nieuwe wandje weer opgetimmerd. Het wandje helemaal afgewerkt en direct in de grondverf gezet. Ik moet zeggen dat het zo ook wat meer voldoening geeft, aangezien het hout vrij dunnetjes is oogt het zo met die latten erachter ietwat dikker.

Onze superbank!!!

Zo alvast even een voorproefje, dat het er af en toe ook wel knusjes aan toe ging de afgelopen week. Hier liggen Vidor en Mitsie op de bank voor de houtkachel, vaak ligt Robbie ervoor en wij...... Wij zitten kou kleumend verderop in de keuken. Dat heb je dan hè, als je zonodig honden hebben wilt. De bank waarop ze liggen is een oerlelijk zelfgefabriceerd gevalletje, die we in onze vorige auto hadden voor de honden. Op het moment dat de auto het begaf en op transport naar Nederland ging hadden we toevallig het bankje er niet in, deze stond nog in ons huis en is daar gebleven. De keer erop dat wij in ons huis waren kregen we visite met kinderen, zodoende leek het ons wel leuk om even voor de grap een zitje voor de houtkachel te maken voor de kinderen. Toen de visite weer weg was wilden wij het bankje weer weghalen, want echt het staat voor geen meter. Maar wat wil, wij gingen zelf even zitten, ooh o zo lekker warm. Dus besloten we om het bankje in de winter te laten staan. Ondertussen zijn we meer als een jaar verder, de honden liggen er dagelijks op te knorren, met als resultaat dat het monsterlijke bankje er nog staat en.... de winter staat weer voor de deur. Tja...

Pech en Staking

Nou niet denken : nog zo'n foto??? Nee, dit is een totaal andere. Het beviel ons dusdanig goed, dat wij dachten : dat doen we nog es......
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dinsdagochtend tegen een uur of acht zijn wij wederom vertrokken. De auto starte prima, geen vuiltje aan de lucht. Normaliter gooien wij de tank altijd helemaal vol, voor vertrek. Alleen dit keer was er geen brandstof in Mayet te krijgen. Geen nood, er zat nog wel wat in de tank. Onderweg begon het wel steeds vreemder te worden, wij zijn verstoken van nieuws in Pre Bonnet, vele tankstations hadden plakkaten hangen, wat ons duidelijk moest maken dat er geen brandstof te krijgen was. Nog ging er niet echt een lichtje bij ons branden, zelfs niet toen in Auxerre, een redelijk grote plaats, ook geen brandstof te krijgen was. In Auxon, een klein plaatsje ongeveer 50km noordelijker als Auxerre, zagen wij een pomp zonder plakkaat. Auto uit, kijken, nee.... ook geen brandstof. Henk weer in de auto, starten.... niks starten, nog eens starten.... niks. Van alles geprobeerd, maar de auto wou met geen mogelijkheid lopen. ANWB maar weer gebeld, twee uurtjes gewacht, totdat de depanneur kwam. Deze concludeerde dat er geen diesel kwam, dus dat de brandstofpomp stuk was. Auto opladen, hondjes erin en ik erin, Henk voorin, terug naar Auxerre. We krijgen er al recht een beetje ervaring in. Na wat gedoe, zat er dan eindelijk een nieuwe brandstofpomp in. Auto starten.... niks, nog een keer....niks. De depanneur vertelde dat er waarschijnlijk iets aan de bedrading mankeerde. Gelukkig had hij alle tijd voor ons en maakte er een noodoplossing voor, zodat we wel met een gerust hart verder konden. Al met al waren we vijf uur later op de plek waar de auto ons staan liet. Maar... nog geen diesel en langzamerhand raakte de diesel op. We besloten naar Troyes te rijden, grote plaats, ook nergens geen diesel. Even wat rondvragen, verwezen ze ons naar een Carrefour, waar nog wel wat te krijgen was. Werkelijk een giga rij auto's, dus aansluiten maar. Nadat we zo'n anderhalf uur in de rij stonden, kwam er een agent vermelden dat de brandstof op was. HELP... wij hadden nog 3 liter diesel. De agent verwees ons naar een andere grote supermarkt. Ons geduld werd wel enorm op de proef gesteld, ook ons geloof om nog uit Frankrijk te komen nam af. Ondertussen hadden we begrepen dat de Fransen aan het staken waren, maar zoiets.. dat geloof je toch niet. Bij de andere supermarkt stond ook een behoorlijke file, dus hebben we eerst gevraagd aan de agenten aldaar of er wel genoeg brandstof was. Lachend vertelden zij dat er nog wel 5000 liter was. 5000 Liter is, als je even rekent echt niet zo heel veel. Even voordat wij aan de beurt waren zagen wij een vrachtauto aan het tanken, spannend, eng, eng. Maar... we hebben het gered. Jawel, 63 liters. Yes, we konden naar huis. Ondertussen was het al donker, uren later, maar we konden verder.
In de Champagne zeiden we voor de grap: nou nog even een omleiding dan hebben we alles gehad. Wat kregen we...... een omleiding vanwege een ongeval. Zoiets verzin je toch niet. Geradbraakt kwamen wij tegen zes uur 's morgens weer thuis in Nederland. Kapot, verkouden, rillerig, hoofdpijn,direct op bed. Om negen uur riep de plicht ons alweer, VIDOR. Tja die dacht niet even, laat ze maar lekker slapen, nee...negen uur is negen uur en dan moet er gegeten worden. Grrrrrr........

Malheur

Vanmorgen, woensdag, tegen 6 uur waren we eindelijk weer thuis in Nederland. Werkelijk niet te vatten, wat een misere. Allereerst wilden wij zondag terug naar Nederland. Tegen 8.30 uur zijn we aan de reis begonnen. Na ongeveer 200km hadden we onze eerste pauze ingelast, even gelopen met de honden, koffie gedronken en een broodje gegeten. Daarna allemaal weer in de auto, starten.... niks, nog eens starten.... weer niks. De auto wilde niet meer starten, er zat totaal geen beweging in. De ANWB gebelt, na veel uitleggen waar wij stonden zorgden zij ervoor dat er hulp kwam. Ongeveer ander half uur later kwam er hulp, even gekeken, nee viel niets aan te doen. Auto op trailer, honden en ik erin, Henk voorin, op naar de garage waar ze op zondag niets doen. Daar aangekomen keek de depanneur nog even wat er aan de hand was. Hij kon niets vinden, dus resultaat zou zijn dat wij met onze drie honden met een taxi naar de dichtstbijzijnde grotere plaats moesten. Iets wat niet zo gemakkelijk is, omdat de meeste taxi's geen belang hebben bij het vervoeren van honden. Vorig jaar in Parijs, toen we ook gestrand waren en maar twee honden bij ons hadden, wilde daadwerkelijk geen één taxi ons meenemen. Er stond een rij van wel 30 tot 40 taxi's, sommige draaiden het raampje zelfs dicht alsof wij van plan waren om door het raampje naar binnen te springen. Zodoende doemde er al een verschrikkelijk doemscenario op. Maar wonder boven wonder, de depanneur wilde onze auto even verplaatsen en plots hoorden wij onze motor. Ook de depanneur keek vreemd op, hij liet de auto stationair lopen zodat wij er zo mee weg konden. Wij durfden het niet aan om er helemaal mee naar Nederland te gaan en zijn zodoende terug naar Pre Bonnet gegaan, in één ruk, zonder het risico te lopen dat hij weer niet starten wou. 's Avonds ons weer geïnstalleerd in ons huisje. De volgende dag hebben we de auto uitgeprobeerd, het leek allemaal goed te gaan. Tot ons computertje in de auto aangaf dat er olie bijgevuld moest worden. Auto aan de kant, olie bijgevuld, gestart.... niet starten. Weer hetzelfde kwaaltje. Uiteindelijk heeft Henk hem wel weer aan de gang gekregen, zweten want ja we stonden natuurlijk weer op een onmogelijke plek, dichte mist hoog in de bergen. Henk heeft ons thuis afgeleverd en is zelf direct naar een Citroen-garage gegaan. Daar is de auto nagekeken en is het euveltje verholpen, althans......... Wij besloten om dinsdags weer naar Nederland te vertrekken. De terugreis, dinsdags, beschrijf ik in de volgende blog. Eerst even alle ellende, na deze twee blogs komen de leuke dingen weer aan bod, die waren er gelukkig ook. Ook bij dit stukje zat pech en geluk heel dicht bijelkaar, het ongelukkige gevoel dat je daar staat met de honden niet wetende hoe en wat en het gelukkige gevoel als je dan laat op de middag weer samen bij je huisje aankomt.

Weekje herfstvakantie

Deze foto's zijn in Charroux d'Allier gemaakt. Een plaatsje dat beroemd is vanwege zijn vermaarde mosterd die op ambachtelijke wijze gemaakt wordt.

Wie weet zijn de wilde wingerds al weer wat verkleurd.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zo, wij zijn helemaal door de zomer verhalen heen, dus: tijd om even weer voor een dikke week weg te gaan.Voor nieuwe verhaaltjes, nieuwe vorderingen en nieuwe foto's en het allerbelangrijkste niet te vergeten, even weer genieten van de stilte en de natuur. Nog geen laptop dus ook geen blogjes. Tot binnenkort. Zo weer terug.

Onze honden in Pre Bonnet

Een belangrijke reden dat wij gevallen zijn voor de charmes van ons huis is de vrije ligging van het geheel. Mijn leven lang heb ik al honden gehad en eerlijk gezegd kan ik me ook niet goed een leven zonder honden voorstellen. Bij ons huis gooien we de deur open en kunnen onze honden vrij de natuur in. We kunnen alle kanten met ze oplopen zonder een riem bij ons te hebben. Nergens vervelende borden waarop staat: honden verboden of honden aangelijnd. Ons leven staat niet compleet in het teken van de honden, maar ze zijn wel altijd bij ons. En wat is er nou mooier voor de hond en zijn baasjes, als lekker gewoon vrij rond lopen, zonder anderen ermee lastig te vallen. Hieronder even nog wat foto's om aan te geven hoe heerlijk vrij ze rond huppelen kunnen.

Zonder aangelijnd te zijn, lopen we alle kanten op.

Bij ons in de 'tuin' hebben we overal wandelpaden.

Paden waar ze lekker vrij rond hobbelen.

Ondanks het vele bos prefereert onze Vidor de armleuning.

Zie onze dikke 13 jarige Robbie nou genoegelijk zitten voor de deur. Genietend van de vrijheid die hij voor zich ziet.

Gewoon de deuren opengooien, niks geen schuttingen of afrasteringen, nee gewoon lekker vrij midden in de natuur. Voor de hondenliefhebbers is het waarschijnlijk wel duidelijk, waarom wij dit zo heerlijk vinden. Ook voor de niet hondenliefhebbers, want die ondervinden op deze manier totaal geen overlast van onze honden. Twee vliegen in één klap, zeg maar,hahaha. En het wild!!! Die trekken hun neus op voor onze honden en gaan gewoon hun eigen weg in het grote natuurgebied.

Op naar de herfst

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit was alweer de derde zomer dat we in Pre Bonnet zaten. De eerste twee zomers ging het verbouwen gevoelsmatig in rap tempo, de afgelopen zomer liet het een beetje afweten. Ik zat te overdenken waar dat nou aan gelegen heeft. Daar zijn verschillende factoren voor aan te wijzen. Een belangrijke factor is, dat de nood niet meer zo hoog is. Het eerste jaar was het, voor ons, noodzaak om het huis zo snel mogelijk bewoonbaar te maken. Wat inhield, een kamer/keuken en een slaapkamer gezellig te maken. Het tweede jaar hadden we het erg druk met de blokjes deuren, vooral omdat ons dat zo enorme mooi leek en omdat het de schuur een totaal ander aanzien geeft. Afgelopen jaar zijn we voornamelijk met de nieuwe wc en badkamer bezig geweest, dit is niet echt noodzakelijk omdat er wel een wc en een douche is. We willen in de schuur bezig met de mezzanines om er een kamer en een slaapkamer bij te maken, een balustrade om de mezzanines, het dak verder af timmeren, nog een nieuwe trap erbij maken en allebeide trappen afwerken. Verder op de betonvloer, in de schuur, antieke plavuizen leggen, deze moeten we eerst nog zien te vinden. Voor al deze dingen geldt, dat de noodzaak niet zo groot is, het is allemaal voor de MOOI. Wat tegelijkertijd inhoud, dat het dan wat moeizamer gaat. Ook omdat we niet echt een doel voor ogen hebben. Het doel was, een huisje in Frankrijk gezellig en bewoonbaar maken, maar nu dat zover is, ontstaat de vraag: EN NU!!! Gaan we de komende twintig jaar (tot aan ons pensioen) iedere vrije dag die kant op, of gaan we die kanten op te wonen, of willen we in de nabije toekomst weer elders heen op vakantie. Deze vragen en nog meer vragen, zaten we afgelopen zomer wat mee te worstelen. We zijn er nog niet uit, wat we willen en ik moet constateren dat zoiets wat vertragend werkt. Het zijn natuurlijk allemaal luxe problemen en we hebben absoluut geen spijt van het kopen van ons huis, die ervaring zijn we ontzettend blij mee. Maar het geeft ook wel een beetje een onrustig gevoel, in die zin dat wij nog niet echt een doel ermee voor ogen hebben. Al moet ik er bij vermelden, dat we volgende week weer die kant opgaan, doel of geen doel, we hebben er alweer erg veel zin in, om die kant op te spurten. Voornemens is om dan de wc af te maken en om verder te gaan met de badkamer.