Even geen blog meer.

Dit is voorlopig mijn laatste blog, halverwege december ligt het in mijn bedoeling om de draad weer op te pakken. Want natuurlijk wil ik het a-b-c-tje wel afmaken, maar momenteel word het even niet, om verschillende redenen. In december gaan wij weer naar Frankrijk om daar de Kerst en Oud en Nieuw te vieren. Nou ja, vieren.... in ieder geval gaan we dan weer die kant op. Voordat we die kant opgaan zet ik er weer een blog op. Bij deze bedankt voor het volgen van onze blog en ik hoop dat jullie in december weer eens een kijkje nemen.

Een rondwandeling

Via een paar foto's neem ik jullie even mee op onze dagelijkse wandeling. De foto hierboven is niet zo hele bijzonder, maar geeft wel een beetje een beeld hoe het bij ons is. Links zie je het dennenbos, als je daar doorheen loopt kom je in een stukje loofbos, daarna een open stuk waarop ons huis staat. Geen huis in de buurt dus... Rechtsboven op de foto zie je een groen weiland waar af en toe paarden staan, als deze er staan ga ik er dagelijks heen met wat wortels. Verder zie je vooraan op de foto een weiland en erachter ook, hier staan vaak koeien. Meestal vleeskoeien, deze zijn altijd erg nieuwsgierig. De plek waar de foto genomen is, ligt iets hoger als ons huis, de weg naar beneden gaat vrij steil. Ons huis ligt ongeveer op 650 meter hoogte. Als we bij ons huis wegrijden komen we hier altijd langs. We lopen hier dagelijks met de honden, deze kunnen heerlijk los met ons mee omdat er totaal geen verkeer is op een enkele tractor na. Of onze overbuurman met zijn knallend gele auto'tje.

Dit is een dagelijks ritueel. Onze Mitsie vind het iedere dag weer nodig om luidkeels te blaffen tegen de koeien. Robbie en Vidor doen hier niet aan mee.

De koeien komen vaak meteen aangerend, om dat gedoe met eigen ogen waar te nemen. Zij storen zich er totaal niet aan.

De tweeling aanschouwd het van een afstandje. Wat een dotjes hè?

Op naar de paarden, deze komen direct aangerend zogauw ze ons in de gaten hebben. Vaak met veel lawaai, ook als we ze een tijd niet gezien hebben. Wat een wortel toch teweeg brengen kan...

Dit zijn de drie dames. Keurig wachtend op hun worteltje.

Deze mooie dame is waarschijnlijk blind aan haar linkeroog. Er zit helemaal een vlies voor haar oog. Als je haar aan de linkerkant benaderd met je hand moet je erg oppassen, want dan wil ze nog wel eens proberen te bijten. Aan de ene kant is zij er altijd als het eerste en maakt zij altijd het meeste lawaai, maar aan de andere kant moet je met haar altijd behoorlijk voorzichtig zijn omdat ze soms hapt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vaak als we het allemaal weer bekeken hebben, slenteren we weer terug naar ons huisje, eigenlijk geen rondwandeling maar een heen en weer wandelingetje, ook al voelt het als een rondwandeling, dus.... Dit is een dagelijks terugkerend ritueel, een kleine wandeling. Daarnaast maken we ook nog de grotere wandelingen, al passen we deze momenteel nog wel wat aan i.v.m. Vidor. Wat wij persoonlijk wel erg leuk vinden aan het gebied bij ons is, dat het een vrij gevarieerd bos is met vele leuke open plekken, vele stroompjes, doorgaans goed begaanbaar, vele paden en vooral dat de honden heerlijk los overal mee heen kunnen.