Terug van weggeweest...

Zo... daar ben ik weer.
Het was eventjes druk de afgelopen anderhalf week.

Begon donderdags, bloed geven voor onderzoek.
Vrijdags de uitslag binnen, helemaal goed zoals ik eigenlijk al verwacht had... maar toch.
Zaterdags dikke duizend kilometer naar ons huis in Nederland. Bij thuiskomst gelijk eten, vervolgens dobberen in bad omdat we de volgende dag in alle vroegte weer op stap moesten (duurt uren voordat mijn haar droog is en tevens ben ik absoluut geen ochtendmens).
Zondags in alle vroegte weer in de auto, vrienden hun nieuwe woning bewonderen (goed gekeurd), later op de middag met zoon lief (nou ja... soms is hij best wel lief) een leuke boswandeling bij Radio Kootwijk gemaakt en heerlijk gegeten.
Zo ging de gehele week een beetje door. Veel visite en veel op pad. Tussendoor even bij de tandarts langs, de nodige boodschappen halen, etentje, een bibliotheek bezoekje. Tevens ook nog even een beetje in onze tuin in Nederland bezig, zodat het weer een beetje oogt.
Tja... dat heb je dan als je zo weinig en zo kort in Nederland bent. Overal tijd tekort voor.

Zoals ik wel vaker gezegd heb : een tweede huis is eigenlijk niets voor mij ;-) Maar ja, het is niet anders. Grapje... Het liefst nam ik alle dierbaren mee heen en weer, uiteraard op gepaste afstand ( in een straal van zo'n 25 kilometer).

Afgelopen zaterdag zijn we weer deze kant opgekomen. Hele dag reizen... tuf tuf tuf...
Zondags uitslapen, in de tuin bezig geweest, genieten van de duizenden narcissen op ons terrein... dat is ook best veel werk, al dat genieten.
Maandags naar de Internist, vandaar dat we maar even in Nederland konden zijn. EINDELIJK van de prednison af, na anderhalf jaar. Nog wel een ander medicijn om mijn bijnieren wat te ondersteunen. Volgende week wordt bekeken of mijn bijnieren weer wakker zijn, deze slapen namelijk als je prednison slikt. Als ze weer goed functioneren mag ik helemaal stoppen met de medicijnen. Zo niet, dan nog minstens 3 maanden slikken.
Maar het positieve van het geheel is, dat de ziekte van Horton over is en ik niet meer aan de prednison hoef. Helemaal blij...

Nog een leuk thuiskomertje...

De spechten zitten weer de gehele dagen voor ons keukenraam te snoepen.

Nog wel wat schrikkerig en eh... mijn keukenraam moet nodig schoongemaakt worden, maar toch... erg leuk om te zien

Tussentijds komen de pimpelmezen en de koolmezen gelukkig ook nog langs.

De vetbollen hangen pal voor ons raam ( 5 cm ervan af), daar hangen de spechten dus ook in en kunnen wij ze van onze keukenstoel observeren, zo ook onze katten en honden ;-)

Verder is het hier, zoals gewoonlijk, druk in de tuin. Veel dingen gereed maken voor de komende tijden. Tevens al weer veel zaad in potjes gezaaid.

Zo, even weer wat bij gekletst. Tot een volgende keer maar weer, geen zoen en geen handje dan maar even zwaaien 👋 en blijf gezond.

Wel een gedoe zeg, geen hand schudden. Dat zit er toch zo ingebakken. Zo ook bij de Internist. Bij binnenkomst ons van beider zijde bewust... geen hand schudden. Maar bij afscheid allebei automatisch mekaar de hand schudden, wat bij beiden even een zuchtje veroorzaakte ;-)

Gelukkig zat 'mijn' wachtkamer niet vol, ik was de enigste. Maar ik kwam langs wachtkamers die propje vol zaten, ik dacht zo bij mijn eigen : er zal maar 1 niezen...