Toch nog herfst...

Even dachten we dat we dit jaar de herfst over zouden springen, maar helaas toch nog herfst. Regen, wind, koud en vallende bladeren.

Zo af en toe laat het zonnetje zich nog wel even zien, maar momenteel staat toch echt de houtkachel iedere avond aan. Best wel even wennen na zo'n fijne warme lange zomer.

Als het zonnetje schijnt staan de honden gelijk in de deuropening.

Op bovenstaande foto is mooi te zien hoe Muriele groeit.

Nog een klein stukje en dan is ze even groot als Mila.

Tja... dan gaat het toch wel erg snel.

Langzamerhand wat tuinmeubelen naar binnen brengen, zo ook wat planten in potten die niet over de vorst kunnen. Blad harken, heel veel blad harken... hier in het bos valt altijd enorm veel blad en momenteel veel tamme kastanjes (van die vervelende prikbollen). Gelukkig vind ik bladharken wel leuk werk.

Voordat ik de oleander naar binnen bracht moest ik eerst wat beestjes verwijderen.

Zoals bovenstaande bladpootrandwants.

Ook dit stippeltje kreeg een ander plekje.

Zo af en toe stappen we even in de auto om elders met de honden te lopen. Ook om er eventjes tussenuit te zijn, de dag even wat te breken.

Altijd fijn om hier wat rond te toeren, overal leuke plekken om te lopen en heerlijk rustig op de wegen. Soms komen we maar amper tegenliggers tegen.

Een ENORME boom.

Een van onze favoriete plekjes om te wandelen.

Een plek met prachtige vergezichten en waar je erg leuke boswandelingen kunt maken.

De ondergaande zon, helaas dit keer niet een enorm rode gloed.

Maar als er een mooie zonsondergang is, dan is dit een plek waar je er een pracht zicht op hebt.

In de tuin staat niet veel groente meer, nog wat wortels, een enkele courgette, andijvie en... jaja boerenkool. We hebben ondertussen al onze eerste stampot boerenkool maaltje gegeten, LEKKER.

Wel veel werk, maar het smaakt uitstekend. Zo ook onze wortels, erg veel werk want er is bijna geen wortel keurig recht, maar die smaken ook overheerlijk, daar kan geen winkelworteltje tegen op ;-)

Momenteel staat de cosmea nog wel erg mooi te bloeien, maar aan alles zie je dat het nu echt herfst is.

De cosmea.

Ik had ze pas laat gezaaid.

Regen is niet een en al ellende, soms is het flink lachen...

Vooral als Henk in onderbroek, regenjas en crocs aan het auto wassen is.

Tijdens regen doet Henk dus wat buitenwerk en ik wat binnenwerk, waaronder broeken korter maken. Geen idee of anderen daar ook last van hebben maar bij mij zijn broeken doorgaans altijd te lang (tenzij ik 7/8 ste broeken koop). Vroeger deed mijn moeder dat altijd voor mij, maar ja helaas sinds zij overleden is (ondertussen al weer 20 jaar geleden) moet ik er zelf aan geloven. We hebben wel een naaimachine maar daar kan ik absoluut niet mee overweg, ik word er helemaal tureluurs van dus die staat in Nederland (Henk kan er trouwens wel redelijk mee overweg). Zodoende de broeken op de hand naaien (korter maken).

Tot slot...

Een late vlinder, er vliegen hier momenteel niet veel vlinders meer.

Zo af en toe kom ik er nog een paar tegen op het weiland.

Maaien, heel veel maaien.

 

Momenteel staat hier bijna alles in het teken van maaien, heel veel maaien.

Aan de ene kant wel zonde, maar toch begint het zo langzamerhand wat te kriebelen. Vooral nu de dagen wat korter worden, dan plots komt de behoefte opzetten om wat orde in de weelderige uitgebloeide chaos te brengen.

Komt bij dat het in de herfst hier rondom huis vaak wat donkerder is, zon staat wat lager en de bomen zitten dan nog vol in blad. Het fijne is overigens wel dat we op het weiland nog wel volop zon hebben overdag, dus als we even in het zonnetje verposen willen gaan we daar heen.

Zodra het blad van de bomen is gevallen dan is er bij huis weer aanzienlijk meer zon/licht.

Nou moet ik zeggen dat we met zo'n heerlijke warme nazomer en warm begin van de herfst er minder erg in hebben dan sommige andere jaren, maar toch... MAAIEN.

Ook van de gemeente vonden ze het tijd worden om het pad naar ons huis even weer te maaien, daar waren ze zo'n beetje een hele zaterdag mee bezig. Ziet er weer keurig uit ;-)

Verder zijn we nog bezig met hout zagen zodat we weer voldoende hout voor de komende koudere tijden hebben.

Momenteel hebben we zo af en toe de kachel 's avonds aan, dan stoken we voornamelijk op sprokkelhout. Dat sprokkelhout ligt hier volop in de bossen, vaak zorgen we zomers dat we daar genoeg van bij huis hebben liggen. Regelmatig komen we met de armen vol thuis na de hondenwandeling.

Maar zodra het echt wat kouder wordt dan moeten de houtstapels er weer aan geloven.

Tussen alle bedrijvigheid door kregen we bezoek uit Zweden, Yvonne, Dick en hun prachtige honden. Dat was heel verrassend, wel op gehoopt maar niet verwacht en daar waren ze dan toch met hun drie lieve honden. Was super fijn om ze te zien en erg gezellig, heel wat afgekwebbelt. Ook onze honden vonden het geweldig, vooral onze Muriele... de gehele tijd met Elin (hun jongste hond) aan het spelen. Was zeer geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar.

Nadat ze gisteren vertrokken waren trad hier acuut de stilte weer in, de honden lagen uitgeteld te snurken en wij weer verder met de dagelijkse dingetjes, werken en momenteel dus maaien.

Gelukkig voor onze Muriele, troffen we 's middags wat franse kennissen met een cocker spaniel... zodat Muriele zich weer opnieuw uit kon leven, hap hap hap en veel rennen (haar lust en haar leven op dit moment, ze is ondertussen 5 maand en een klein opdondertje).

Verder voelt het hier nog steeds als hartje zomer, het is dat de bloemen uitgebloeid zijn, sommige bomen hun bladeren al laten vallen en het 's avonds een stuk vroeger donkerder is, maar anders zou je denken dat het zomer is. Tussen de middag nog regelmatig buiten eten, 's avonds overigens niet dan koelt het vaak behoorlijk af en hebben we toch vaak wel even de houtkachel aan.

Zo tot de Kerst, dan eventjes een weekje sneeuw... bevalt ons PRIMA, al mocht er wel zo af en toe 's nachts wel even wat regen vallen want het is behoorlijk droog.

Het pad naar onze brievenbus ziet er weer keurig uit.

Het was wel bijna een gehele zaterdag werk.

Dick, Yvonne, Roosje, Laura en mooie Elin.

Tja, toen het bezoek weg was moest onze Mila er weer aan geloven.

 (zie Muriele haar achterpootjes, gewoon met een sprongetje... hap hap hap die boef)

Vanmiddag na het bezoek aan de supermarkt moesten we eerst wat kalfjes van ons pad verwijderen

 voordat we naar huis konden. Dat is een regelmatig gebeuren als de koeien er staan. Zo door de jaren heen beginnen we er aan te wennen om kalfjes en/of koeien terug naar hun weiland te begeleiden.