Joepie, we mogen 20 km...

Vanaf gisteren mogen we, in plaats van 1 km, 20 kilometer vanaf huis.

Eerlijk gezegd voelt het wel een beetje aan alsof we met zijn allen kleine kinderen zijn die plots een beetje meer bewegingsvrijheid krijgen. Evenals dat we nu in plaats van een uurtje buiten spelen nu drie uurtjes naar buiten mogen ;-) 

Maar goed, al zullen we er maar één leven mee redden dat zal al fijn zijn... dus gaan we ervoor.

Gisteren gelijk de honden mee naar de winkel om daarna even elders met ze te lopen. Niet dat we dat voor die tijd totaal niet deden, maar nu is het officieel geoorloofd. Uiteraard wel met een attestation (formuliertje met gegevens) op zak.

We hadden de wandeling dusdanig uitgekiend dat we konden genieten van een prachtige zonsondergang. Helaas geen fotocamera bij ons, alleen ons mobieltje. Daar een paar foto's mee gemaakt, want zoiets leuks willen wij eigenlijk het liefst altijd vasthouden.

De foto's zijn gemaakt in de buurt van Ferrières-sur-Sichon, een plek waar we graag even lopen vanwege de schitterende vergezichten.

 Overal zo'n beetje zicht op de Puy de Dome. Kan zeggen dat het in het echt allemaal een STUK mooier is ;-)

Wat zit daar in onze boerenkool?

Niet één...

Geen twee...

Maar drie... reeën.

Dat is wel prettig wakker worden, als we 's morgens even tot het raam uitkijken en er lopen reeën op ons weiland. Nou moet ik zeggen dat het geen dagelijks tafereeltje is, zelfs geen wekelijks. Maar soms heb je geluk en zie je een paar reeën rondom huis lopen, enkel eens een vos of een haas, regelmatig mooie buizerds en zo af en toe een eekhoorntje of een bosmarter. 

Gelukkig hebben de reeën de boerenkool en de prei laten staan.

De foto's zijn niet van een hoge kwaliteit, zelfs niet matig.  Reden daarvan is dat ze van een behoorlijke afstand vanuit huis gemaakt zijn, op de vroege ochtend ;-)

Maar ik heb ze geplaatst om even een indruk te geven.

Een koude herfstochtend...

 Brrr...

Vanmorgen werden we wakker in een witte wereld.

Lichte nachtvorst.

Ziet er op zich wel leuk uit.

Maar best koud, brrr....

Winterjas...

 

Al bijna was ik hier in jubelstemming, de corona cijfers leken gisteren ZEER gunstig ten opzichte van voorgaande cijfers 9.406. Helaas zag ik vandaag de nieuwe uitslag 45.522, dus bewaar ik de jubelstemming nog even voor later ;-(

Desondanks was ik toch in opperbeste stemming. 

LEEDVERMAAK, ik ben dol op leedvermaak.

Nou ja, dat vertel ik natuurlijk niemand, want slechte eigenschappen zijn niet om naar buiten te brengen.

Dus schrijf ik het even op zodat niemand er achter komt.

Wel moet ik erbij vermelden dat anderen OOK om mijn leed mogen lachen, als ze maar oppassen dat ik er niet achter kom ;-)

De reden van mijn vermaak.

Vanwege dat corona gebeuren is Henk ook al maanden niet meer naar Nederland geweest, de cijfers hier in Frankrijk liepen behoorlijk op en we wilden niet het risico nemen dat Henk in Nederland zat en niet meer terug naar hier kon.

Op zich allemaal geen probleem, in Nederland hebben we een ontzettend lieve oppas, Henk heeft tot nu toe voldoende werk en het is hier prima toeven.

Maar... Henk heeft de laatste keer dat hij in Nederland was zijn winterjas daar laten hangen met het idee om die de volgende keer mee naar hier te nemen. Niet wetende dat de volgende keer zo lang op zich zou laten wachten.

Kledingwinkels zijn hier dicht, dus ook dat is geen optie en online bestellen wil hij niet. Eerlijk gezegd is hij best een beetje 'kniepereg'. Nou heeft hij hier wel een dikke jas, een oude versleten werk jas (met logo).

Oh en dat is dan zo genieten om zijn gezicht te zien als ik dan zeg : Dan doe je die oude toch aan naar de winkel als het kouder wordt.

Hij stampvoet er nog net niet bij. Dan ben ik wel zo dat ik hem troostend toespreek en zeg dat het pas donderdag kouder wordt. Genieten. Tja, dan kan mijn dag niet meer stuk.

Geen foto dit keer, want de jas hangt nog in Nederland.

Confinement, november 2020

Even weer een berichtje, al valt er niet zo hele veel te vermelden.

Ons wereldje is sinds de tweede confinement (lockdown) weer een behoorlijk klein wereldje.

Rondje met de hondjes, een boodschapje, de tuin en binnen.

Komt ook niet veel langs ons huis, want in een straal van 1 kilometer woont geen mens ;-) Grapje, sommige mensen lopen nog wel door de bossen, bijna dagelijks komt een vriend van ons voorbij lopen, verder zien we enkel nog een 4x4 langs rijden, horen soms zelfs nog wat jachthonden in de verte, zien af en toe nog een boertje en paddenstoelenplukkers.

Maar ja... dat is het wel zo'n beetje.

Dan maar even weer wat foto's van de zeer nabije omgeving.

Ons huis in herfstsferen, nog even en dan zijn alle bladeren van de wingerd eraf.

Uitzicht vanaf ons bankje voor het huis.

De notenboom heeft al zijn bladeren al laten vallen.

Her en der staan nog enkele bloemetjes te bloeien.

Op sommige plekken nog enkele korenbloemen.

Wel erg leuk, op vele plekken nog goudsbloemen.

Vidor vindt het altijd spannend op het weiland tussen het hoge gras.

Zitten altijd veel muisjes en dergelijke.

Overal weer wat nieuwe stapels hout.

Henk is momenteel veel bezig met hout zagen, kloven en stapelen. Nieuwe houtvoorraden aanleggen voor volgend jaar en het jaar daarop. Helaas kan ik zelf nog niet meehelpen, vanwege mijn rug, erg jammer omdat ik het doorgaans leuk werk vind. Maar goed komt wel weer, voor nu laat ik het zware werk wat aan Henk over... die dat overigens heel niet erg vindt. 

Hangen nog steeds wat appels aan de bomen.

Uien die te drogen hangen.

Zelf ben ik druk bezig met kussenovertrekken aan het maken.

Ik had nog een paar erg leuke stofjes liggen.

Alles met de hand, hier hebben we geen naaimachine.

Eerlijk gezegd kan ik ook heel slecht met een naaimachine overweg.

Tot slot nog even een foto van de walnotenboom.

Afgelopen jaar gaf hij weinig walnoten, maar het is een prachtboom.