Onze toegangsweg en meer...

Helemaal blij, nou ja bij wijze van spreken (want het blijft helaas niet eeuwig hangen).

Al sinds wij ons huis hier hebben is de toegangsweg (+/- 1 kilometer) naar ons huis op vele plekken behoorlijk slecht. Destijds werd ons door de makelaar wel medegedeeld dat de weg erg slecht was en een terreinwagen een must was om bij het huis te komen.
Verliefd als wij waren op het plekje hier en op het huis zagen wij dat toen niet als een obstakel. Voor ons is het nu ook nog niet echt een obstakel, maar wel voor bezoekers. Verscheidene hebben, ondanks onze waarschuwingen, toch schade aan hun auto opgelopen... omdat ze met hun auto tot aan ons huis reden.

Zo'n twee weken geleden zijn we naar het gemeentehuis gegaan om te vragen of er wat aan de weg gedaan kon worden, met in ons achterhoofd : niet geschoten is altijd mis. Heel veel hoop dat er wat zou gebeuren hadden we niet.

Kwamen er plots vanmiddag een paar mannen aangelopen, waaronder de loco-burgemeester, om te vragen om welke plekken het ging. Henk is toen met ze meegelopen om de plekken aan te wijzen. Bleek dat ze het eerste gedeelte van de weg al wat aangepakt hadden.

Een tijdje later hoorde ik een zwaar geluid aankomen, een graafmachine. De honden rennend ervoor aan. Gingen ze gelijk bezig.

Hier, op bovenstaande foto, zaten een paar enorme stenen waar menigeen even met de onderkant van zijn auto tegenaan kwam. Het obstakel is wat verholpen. Nou is het niet zo dat je er nu met een rotgang langs kunt, dat gaat hem ook nooit worden en dat hoeft voor ons ook absoluut niet... maar in principe kun je er nu fatsoenlijk langs. Al zou ik persoonlijk wel adviseren om de Ferrari boven te laten staan en ook de verlaagde Golfjes ;-)

Ook met een camper is het een hele uitdaging om bij ons te komen, dus advies : boven laten staan (tenzij er een joekel van een motor inzit, anders kom je niet meer boven).

Tevens hebben ze, in de buurt van onze brievenbus, een enorme bult aangepakt. Ook die enorme bult (voor afwatering) was een behoorlijk obstakel om zonder schade overheen te komen met een 'normale' auto.

Op verscheidene andere plekken hebben ze de weg wat afgeschraapt.

Al met al dus helemaal blij, hier hadden wij vanmorgen nog totaal niet op durven hopen.


Verder even de afgelopen week doornemen.

Henk zat tot afgelopen donderdag in Nederland, dus was het hier behoorlijk stil. Niet dat Henk zoveel lawaai produceert, maar toch...

Op de dagen dat het droog was, was ik veelal buiten op ons terrein bezig. Op de dagen dat het weer wat minder was ging ik binnen voegen. Valt nog heel wat te voegen binnen (allemaal natuurstenen muren).

Momenteel is het weer paddenstoelentijd, dus tijd om paddenstoelen te plukken.

Eekhoorntjesbrood (Cèpes)...

Regelmatig gaan we de bossen in, mandje mee, om een maaltje paddenstoelen te plukken. Gisteren was het eekhoorntjesbrood. Deze hebben we gebakken met een romig sausje.

Ondertussen weten we verscheidene paddenstoelen die eetbaar en lekker zijn te vinden.

Als Henk met een nieuw soort aankomt wacht ik trouwens wel altijd eerst even af of hij ook wat witjes wegtrekt voordat ik eraan begin :-)

Ook hadden we van de week bezoek, dagenlang zat er een vuursalamander in onze kelder.

Vuursalamander...

Uiteindelijk heb ik hem toch maar naar buiten gebracht, aangezien ik bang was dat we anders misschien per ongeluk op hem zouden gaan staan. Mooie beestjes, waar er momenteel weer veel van zijn.

Tevens nieuwe mensen ontmoet. Zij kwamen even langs om zich voor te stellen als zijnde onze buren (nou ja, wonen zo'n 5 kilometer bij ons vandaan, in vogelvlucht zou je het buren kunnen noemen).

Op het eerste gezicht, je weet maar nooit... vandaar die slag om de arm, leuke enthousiaste mensen. Van origine Corsicanen en wat een prettige bijkomstigheid was : ze praten goed Engels. Gelijk uitgenodigd om een voorstelling van ze bij te wonen, beiden doen ze aan theater. Nou moet ik zeggen dat wij beiden doorgaans helemaal niet zo van theater houden, komt dat even goed uit en dan ook nog in het Frans ... FEEST ;-(

Wel fijn is dat de man tevens hypnotherapeut is : wie weet kom ik ooit nog eens van mijn sigaretje af. Kleeft maar 1 klein nadeeltje aan en dat is dat ik er dan wel zelf achter moet staan... oooooooh.

Tja en verder eigenlijks niet veel te neuzelen, behalve dan dat ik het jammer vind dat het zo vroeg donker is 's avonds, komend weekend nog een uur eerder.

Herfst, winter, op zich fijne jaargetijden... maar het zou toch fijn zijn dat het op zijn minst tot een uurtje of acht 's avonds licht blijft buiten. Zo zie je maar weer, er blijft altijd wat te wensen over ;-)

Nog niet echt mooie herfsttinten, al zit er wel al een enkel rood blaadje aan onze wilde wingerd, eerlijk gezegd denk ik dat het daar ook bij blijft.

De fluweelboompjes staan er wel al in hun herfstjasjes bij.

Niets teveel gezegd hè!!!

Een zonnige zondag in oktober

Nog steeds stralend weer...

Vandaag was het een zonovergoten dag, heerlijk weer om buiten bezig te gaan.

Eerst even een wandeling door de bossen met de honden, tasje mee voor de walnoten. Helaas... bijna geen walnoten, er waren wilde zwijnen mij voor geweest. Ach, die moeten ook wat te eten hebben zullen we maar zeggen.

Dan maar paddenstoelen bewonderen...

De vliegenzwam... 

Momenteel staat het bos weer vol met de meest mooie paddenstoelen, vooral buiten de gebaande paden. Hele groepen in allerlei kleurschakeringen, maar de vliegenzwam springt er toch wel uit. Blijft altijd mooi om te zien.

Zelfs in een oude schaal, bij huis, groeit  plots wat ;-)

Momenteel staat de zon vrij laag en zitten de bomen nog vol in het blad, dat houdt in dat we weinig zon bij huis hebben. Dat heb je dan hè! met een boshuisje. 's Morgens een beetje en later op de middag een beetje. Zomers is het heerlijk, lekker veel schaduwplekken en tevens altijd wel ergens zon, ook in de winter en in het voorjaar als er nog bijna geen blad aan de bomen zit is er redelijk wat zon. Maar in de herfst, helaas zeer weinig.

Maar niet getreurd, op ons weiland is volop zon.

Zodoende hebben we daar maar een tafel neergezet.

Vaak gaan we daar even zitten om een kop koffie te drinken en een broodje te eten.

Zo ook afgelopen middag. Henk was er niet, dus ging ik samen met de honden even naar het weiland.

Water, schrijfblok en pen mee, uiteraard ook mijn leesbrilletje, honden achter mij aan over de vlonder... op naar het weiland.

En maar genieten van het zonnetje...

Ook was er nog wel wat werk te doen, altijd fijn. Beetje harken, bultjes maken...want Henk had wat gemaaid.

Tussentijds genieten van de ENORME courgettes...

En van de goudsbloemen die al maar door bloeien...

En uiteraard van de honden.

Vidor, altijd druk, druk, druk...

Mila, die lekker de schaduw opzocht...

Eigenlijk kon het haast niet stuk, zo'n fijne zonnige zondagmiddag.

Werd plots de idylle verstoord door een enorme knal. JAGERS... vlakbij, in het aangrenzende stuk bos. De honden gelijk in rep en roer, dribbelden wat nerveus om mij heen. Hoorde we ook nog een meute jachthonden. Mila rende nerveus naar huis om daar vervolgens als een wolf te gaan huilen, Vidor blafte een beetje onzeker om zich heen. Over met de pret, want wat ik dan ook deed... niets hielp, onze honden blijven dan een tijdlang nerveus.

Uiteindelijk de spullen weer onder mijn arm, terug naar huis. Kop koffie gezet en de honden een lekkere knabbel gegeven.

Morgen in de herkansing, het belooft weer een warme dag te worden.

Bizons...

Hier niet ver vandaan is een park waar Bizons rondlopen. Soms vind ik het leuk om daar even te kijken. Vaak zien we de bizons niet, aangezien het een vrij groot terrein is.
Wel is er in de zomermaanden een mogelijkheid om met een toeristisch karretje rondgetoerd te worden, maar eerlijk gezegd hebben wij daar niet zo'n behoefte aan. Komt bij dat wij doorgaans onze honden bij ons hebben en ik heb een sterk vermoeden dat deze niet mee mogen in het karretje.

Dit keer hadden wij geluk, gelijk bij aankomst zagen we de bizons vlakbij het hek staan. Uiteraard geen fototoestel bij me, dus moest het met Henk zijn mobieltje vereeuwigd worden.
Aangezien ik niet zo bedreven ben in het omgaan met Henk zijn mobieltje, nam het nogal wat tijd in beslag eer ik een foto kon maken.
Mopperdemopper, ja... eindelijk gereed voor de foto, draaien de bizons me de rug toe om vervolgens flink de pas er in te zetten.

Ik heb nog een poging gedaan, maar helaas...

Nog een poging...

Nou ja. aan de contouren kun je zien dat het wellicht een bizon is ;-)

In het park kun je dus eerst een fijn rondritje maken (geen idee of het fijn is, maar dat stel ik mij zo voor), genieten van de prachtige bizons... om vervolgens daar een stukje bizon vlees te kopen. Tja... dat laten wij graag aan anderen over.

Zoals al eerder vermeldt hebben wij vaak onze honden bij ons en nou wil het geval dat je daar tevens leuk kunt lopen.

Aangezien het met de bizons niet echt zo'n groot succes was, even een stukje lopen met de honden.

Gelukkig stonden er in de buurt koeien, daar ben ik ook dol op.

Geen idee wat voor ras, maar mooi zijn ze wel (althans dat vind ik).

Vooral deze met zijn maskertje...

Plots zagen we er een klein kalfje bij lopen, een beetje een vreemd kalfje. Schuchter was hij of zij ook nog eens... zodoende erg lastig om het kalfje op de foto te krijgen.
Sowieso stuk voor stuk wat slechte onscherpe foto's, ligt aan mijn onkunde om met Henk zijn mobieltje om te gaan... maar goed we moeten het er maar even mee doen.

Het gaat om dat bruine kalfje...

Sorry, een ONTZETTEND slechte foto.

Maar ik zat mij af te vragen, zou het een bizon kalfje zijn?

Erg raar, geen flauw idee of het mogelijk is dat een bizon kalfje grootgebracht kan worden door een koe. Het weiland, waar bovenstaande koeien op staan, ligt wel vlakbij het bizonpark.

Helaas was er ook niemand die we het even konden vragen.

Altijd leuk om te zien hoe koeien op onze honden reageren.

Dokteren in Frankrijk...

Even een zeikverhaaltje hier op mijn blog.

Kom ik vandaag bij mijn internist, vanwege de ziekte van Horton, was ik overtuigd dat ik eindelijk helemaal af mocht bouwen met de prednison.
Voel me goed, de maandelijkse bloeduitslagen zijn altijd goed... dus al helemaal voorbereid, op totaal afbouwen, zat ik daar.
Weet niet wat het is, maar dagelijks slik ik het medicijn met zeer veel tegenzin. Gewoon simpelweg een enorme antipathie tegen medicijnen. Ze hebben mij natuurlijk behoorlijk geholpen, misschien nog wel... maar desondanks.

Nou zijn ze hier in Frankrijk volgens mij wel enorm van de medicijnen en onderzoekjes zus en zo. Had ik mijn internist haar advies allemaal opgevolgd, dan kon ik bijna wekelijks wel even een onderzoekje laten doen. Zo ook vandaag, even een kuchje en mijn internist vraagt of ik een longfunctietestje wil doen. Doen we er ook nog eventjes een mammografie bij. Scan, kan ook nog wel even. Medicijn voor de botten, heerlijk lust ik ook wel.

Maar goed, die dingen kan ik nog allemaal met redelijk fatsoen wegwuiven. Of het wijs is, is de vraag... maar dat is dan mijn eigen keus en daar heb ik mee te dealen.

Kom ik terug op de prednison, daar waar ik compleet van overtuigd was dat ik nu eindelijk helemaal mocht afbouwen. Zegt mijn internist dat ik minstens 18 maanden gebruiken moet en daarna pas helemaal mag afbouwen als ALLES goed is. Nog minstens 5 maanden te gaan.
Woest was ik, woest omdat ik weet dat in vele gevallen de behandelingen veel korter zijn als alles goed gaat.
Maar ja, hoe uit je jezelf als je zoals ik gebrekkig Frans spreekt en de internist geen Engels en zij mij tevens nog even te verstaan gaf dat dit HAAR methode is.
Kan ik daar wel gaan zitten schreeuwen MERDE, maar verder kom ik dan niet ;-(
Dan sla ik acuut dicht, piep nog een beetje OUI et NON, schud nog even een slap handje en vertrek met handen vol papieren naar de uitgang.
Zo maar even : van die slappe handjes hier in Frankrijk word ik trouwens ook wel eens wat kriegelig, krijg dan altijd de neiging om heel hard te knijpen.

Buiten aangekomen erger ik me dan rot, mede omdat ik normaal gesproken mijn zegje wel weet te doen. Loop met een rood aangelopen hoofd naar de auto (denk dat mijn bloeddruk meteen vreselijk omhoog geschoten was... even een pilletje) Pak het liefst een paar stoeptegels om daar even flink mee te smijten, loop het liefst keihard vloekend naar de auto, om daar ook nog eventjes een flinke schop tegenaan te geven.

Zo, héhé... dat lucht even op. Klaar met mijn gezeik ;-)

Volgende keer weer vrolijk verder over de bloemetjes en de bijtjes...

Of...

Over het kleine kalfje, een koe?

Wat denk je?

Ik kom er nog op terug.

Nog steeds druk...

Hahaha... niet wij hoor! Wij zijn bijna nooit druk ;-)

Druk op ons weiland en in de tuin met hommels, vlinders, 'grashoppers', vogels, spinnen e.d. Uiteraard wel veel minder vlinders dan de afgelopen maanden, maar er fladderen nog verscheidene rond.

Icarusblauwtje (denk ik...)

Erg leuk om even een momentje tussen de bloemen op het weiland te zitten, genietend van alle 'beestjes' om me heen. Het krioelt op de grond van de spinnetjes, grashoppers en hagedisjes, bij iedere stap is het oppassen geblazen.

Hm... dit vlindertje is zo te zien op zijn retour...

Rode bosmierennest.

Een drukte van belang...

Dit mooie nest staat in een hoek van ons weiland, ver weg van ons huis. Meestal ga ik minstens 1 keer per week even kijken naar al die bedrijvigheid daar... ik ga er trouwens niet op de grond zitten, want zo'n mierenbeet is echt geen pretje.

Op het weiland zitten vele soorten gaten, kleine gaten, grote gaten en van alles ertussen in.

Geen flauw idee door wat voor beesten die gaten gemaakt worden.

Op de foto zie je het niet zo goed, maar het weiland loopt helemaal af naar beneden en wordt omsloten door bos. Een deel van dat bos hoort bij ons terrein.

Momenteel zijn we bezig bomen die dood zijn, zoals bovenstaande aangegeven bomen, te markeren. Zodat we ze in de winter, als het blad van de bomen is, herkennen. Deze bomen gaan we komende winter kappen voor de nieuwe houtvoorraad, voornamelijk essen. Tevens elzen, eiken en beuken die omgevallen zijn of zwaar beschadigd.

Een stapeltje eikenhout...

Vaak een heel gesjouw met het hout, dit komt onder van het weiland af.

Dit hout lag al een jaar onderaan het weiland, sowieso moet eiken een behoorlijk tijdje drogen.

Klein kevertje die zich stevig vasthoud aan een grasspriet ;-)

Ook de boerenkoolplantjes hebben het er maar druk mee.

Nog even en we kunnen stamppot boerenkool eten.

Ah bah... op La Luniere, vlakbij ons bruggetje...

Hè, wat weer een vrolijkheid allemaal. Nou zo vrolijk is het ook niet altijd hoor, het zijn allemaal maar  momentopnames moet je maar rekenen... en eh, die stinkzwam wil je echt niet ruiken.  

Zo hoorden we vandaag plots vlakbij geweerschoten, gevolgd door gegil van een varken... nou dan weet je wel hoe laat het is. Is echt geen pretje om zo'n varken is doodsnood te horen. Het jachtseizoen is weer in volle gang.

Nog zo'n geval, hier vlakbij zit al een tijdje een patrijs of vrouwtjes korhoen (ben er nog niet helemaal achter wat het precies is). Op zich erg leuk, alleen maak ik me soms zorgen, want als de honden de kans krijgen... dan vrees ik het ergste ;-(