Plots kwam afgelopen maandagochtend een auto aangereden.
Henk was aan het werk en ik zat in het zonnetje mijn bakje kwark naar binnen te werken.
De auto stopte naast onze auto, op de parkeerplaats bij ons huis.
Mijn eerste gedachte was : jagers, want er zat ook een hond in de auto.
Stapt, tot mijn stomme verbazing, 'mijn' huisarts met assistent uit de auto, evenals de hond.
Mijn huisarts had de uitslag van de biopt binnen.
Blij... dat er eindelijk wat gevonden is, blij dat het niet levensbedreigend is, blij dat het verholpen kan worden.
Minder blij dat het een rot ziekte is, minder blij dat ik er voor lange tijd (misschien zelfs jaren) zware medicijnen voor moet gebruiken, minder blij dat ik voor zeer lange tijd onder controle moet blijven.
Schijnt dat ik de ziekte van Horton heb.
Tja... hoe het verder allemaal gaat verlopen daar heb ik uiteraard nog geen flauw idee van. Wel ga ik mijn best doen om er met volste vertrouwen tegen aan te gaan.
De eerste tabletten zijn geslikt, dus... ik ben bezig met mijn genezing. Al moet ik wel wennen aan het idee dat ik ziek ben ;-)
Hoofdpijn is ondertussen gelukkig al behoorlijk afgenomen.
Binnenkort even een weekje naar Nederland, daarna probeer ik de blogdraad weer 'gewoon' op te pakken.
