Erg triest, opnieuw een lockdown... de 2de.
In ieder geval tot 1 december gaat de boedel hier weer op slot in geheel Frankrijk.
Weer met een 'attestation' op pad, maximaal 1 uurtje per dag naar buiten, bijna alle winkels e.d. dicht.
Dat stemt mij behoorlijk triest, niet eens zo zeer voor ons zelf. Maar je zou maar in een appartementje wonen, of een huis zonder tuintje... max 1 uurtje buiten per dag. Dat terwijl buitenlucht en in de natuur goed is voor de mens.
Bejaarden en jongeren, als ik eraan denk stemt me dat enorme treurig.
Hadden ze me een jaar geleden verteld dat dit alles zou gebeuren dan had ik er denk ik hard om moeten lachen en het naar het land der fabelen verwezen.
Vraag me ook daadwerkelijk af of dit allemaal wel zin heeft, om mensen zo enorm te beknotten in hun vrijheid. Mondkapjes, afstand houden, handen wassen, afgelasten van grote evenementen e.d. heb ik geen problemen mee. Maar dat mensen niet naar buiten mogen wel.
Voor ons is het niet zo'n erg groot probleem, wij hebben hier gelukkig een zee aan ruimte rondom ons huis... maar toch.
Dan voel ik soms wat opstandigs in mij opkomen, als kind was ik al behoorlijk tegendraads, maar goed we moeten het ermee doen dus... doen we dat in de hoop dat het allemaal helpt en dat de ziekenhuizen het aan kunnen.
Toch nog maar even wat luchtigs , een foto die ik, een half jaar geleden, van een vroeger vriendinnetje / buurmeisje kreeg (helaas is zij, enkele maanden geleden, op 59 jarige leeftijd overleden, terwijl we net sinds een klein jaartje weer contact hadden).
Een onduidelijke foto, maar wel grappig... ik heb namelijk erg weinig foto's van mijzelf toen ik jong was. Trouwens ook niet van nu, ik ben niet zo fotogeniek ;-)
Als klein meisje vertikte ik het om in een trouwjurkje te gaan lopen tijdens een optocht, sowieso hield ik niet van jurken en was behoorlijk eigenzinnig. Dus had ik gezellig een bruin colbertje met broek aan ;-)
Tja... daar herken ik mijzelf nog wel in, ik ben niet heel erg veranderd.
Nou ja... op een paar extra rimpeltjes na dan.