Maarts sneeuwbuitje...

Zo zit je in het zonnetje en zo sneeuwt het...

Dan is buiten werken geen optie, dus zitten we nu binnen voor de warme houtkachel.

Aangezien ik graag buiten mag zijn, verveelt dat binnen zitten behoorlijk snel.

Vaak gaan we dan even een rondje toeren of dergelijke, maar helaas mag dat i.v.m. corona niet.

Rest me niets anders dan zo dadelijk de dikke jas aan te trekken en met de honden een grote boswandeling te maken.

Nog even de afgelopen dagen doornemen.

Sommige van onze nieuwe fruitbomen staan al vrolijk te bloeien.

De Mirabel (gele pruim) in volle bloei.

Ook staan her en der in de tuin en in oude bloembakken, die het gehele jaartje buiten staan, vele blauwe druifjes te bloeien.

Blauwe druifjes in een oude pot.

Verder hebben we een kleine zelfgemaakte kas op het 'weiland' gemaakt. Gelijk wat potten met jonge courgetteplantjes erin gezet en wat andere potjes met zaad.

Was geen succes, alle courgetteplantjes waren dood na 1 nachtvorstje.

Natuurlijk, zou ik haast zeggen, ook veel ander zaad in potjes gezaaid, die overal in de vensterbanken staan. Ondertussen trouwens ook alweer nieuwe courgette gezaaid.

Veel zaad komt al op en wil al graag naar buiten, maar aangezien er nog wat nachtvorst voorspeld is voor komende week blijft het nog eventjes binnen.

Tja... ik was me niet bewust dat ik ook paddenstoelen gezaaid had ;-(

De mierenbult wordt trouwens weer met man en macht gerestaureerd, altijd een prachtig gezicht om die ontzettend vele bosmieren bezig te zien. Je zou er haast eventjes gezellig bij gaan zitten, ware het niet dat de mieren dat niet zo op prijs stellen.

De grote mierenbult in restauratie.

Een bedrijvigheid van jewelste...

Zo... weer genoeg geklepperd, de jas aan, muts op, ingevuld formuliertje mee en aan de wandel.

Mijn honden...

Vandaag liepen we, zoals bijna dagelijks, even een rondje over ons terrein, wat best een aardige tippel is omdat het berg af en berg op is.
Plots een behoorlijk hard gestommel in het bos, grenzend aan ons terrein. Vanuit mijn ooghoek zag ik enkele dikke wilde zwijnen wegrennen.
Ondanks dat ik mijn fototoestel bij me had geen foto's van de wilde zwijnen. Mede omdat ik eventjes licht schrok (ze waren namelijk vrij dichtbij) en alles ging in een behoorlijk rap tempo.

Wel kon ik mijn honden even op de foto zetten, die beiden ook verbaasd om zich heen keken.

Altijd een pracht gezicht om ze zo samen te zien.

De staarten een beetje naar beneden, de oren gespitst, alle kanten opkijkend...

Hé, wat was dat?

Alsof ze roken dat het wilde zwijnen waren, want geen van beiden maakte aanstalten om erachter aan te rennen.

Ondanks dat Vidor en Mila beiden jachthonden zijn weten ze ondertussen dondersgoed dat ze niet achter wilde zwijnen aan mogen, dit doen ze gelukkig ook niet. Soms wel even een sprintje achter reeën aan, of achter een vos. Haasjes vinden ze ook leuk en vogels zijn natuurlijk ook een uitdaging.

Marters en eekhoorns vinden ze volgens mij behoorlijk irritant, omdat deze vaak in bomen klimmen... gaan de honden een tijdje onder de boom staan kijken ;-)

Nog even wat corona nieuws :

Momenteel mogen we hier tot maximaal 1 kilometer van ons huis lopen. Niet dat ik me daaraan houd, want hier in de bossen kom ik toch zeer zelden iemand tegen.

Wel zou je denken dat er dan geen mens hier bij ons huis langs komt, want in een straal van 1 kilometer rondom ons huis is geen huis te bekennen, dus onmogelijk dat er dan hier iemand loopt.

Niets van dat alles, plots zien we totaal onbekenden hier wandelen of fietsen... RAAR. Nog net geen file lopen. Grapje...

Komen er anders door de week zo'n 1 a 2 mensen gemiddeld hier langs, de afgelopen week toch wel minstens 4 mensen. Een verdubbeling ;-(

Einde van het vogelhokje...

Jarenlang gaf hij trouw onderdak...

Vogeltjes wipten in en uit...

Maar de boom, waar het hokje aan hing was dood...

En werd in stukjes gezaagd...

De dunne takjes zorgden voor een gezellig vuurtje...

Helaas valt het hokje niet meer te repareren.

Einde hokje...

Otto bedankt, hij was erg leuk en vele vogeltjes hebben er door de jaren heen van genoten.

(het wordt tijd dat je weer aan de slag gaat ;-))

Lente 2020...

De aardappels zitten in de grond...

Henk spreekt ze even toe...

zodat ze flink groeien.

Onze laatste boerenkoolstruikje...

die bewaren we voor crisistijd.

Het zou onze Mila allemaal een zorg zijn...

Aardappelen, boerenkool... doe haar maar een bak vlees.

Tja... de lente van 2020 is begonnen. Normaal een joepie gevoel, maar dat voelt nu toch wel even wat anders. Ik zou het niet over corona hebben, maar helaas worden we er ook hier dagelijks mee geconfronteerd via de media en zo.

Hier zitten we in zekere zin wel goed, aangezien we hier middenin de natuur zitten zonder buren. Ook hebben we niet de zorg om ouders of grootouders (zijn helaas van ons beiden al wat jaren geleden overleden). Tevens zijn wij wel gewent om tijdelijk als een soort kluizenaars te leven.

Onder mijn volgers zitten mensen die in heel wat benardere omstandigheden zitten, ik ga jullie namen hier niet neerzetten... maar mijn gedachten zijn zeker ook bij jullie en bij vele anderen. Hoop dat de zon voor ons ALLEN weer snel gaat schijnen.

Het coronavirus hier...

Tja, je komt er niet voor weg... ook hier speelt het coronavirus een grote rol.
Was er vorige week hier in het dagelijkse leven nog niet echt veel van te merken, nu merk je het toch wat meer.
Bijna dagelijks komen er nieuwe maatregelen bij.
Vanmorgen kwam de verpleegster, om bloed af te nemen, met een mondkapje... voelt best een beetje gek. Geen gezoen en handen schudden meer met vrienden die langskomen of die we tegenkomen.
En... vanaf morgen (eigenlijk was dat al vanaf vandaag 12.00 uur) moeten we met een formulier naar de winkel, dat formulier moet ik zelfs bij me hebben als ik hier in de bossen met de honden loop (daar waar ik ZEER sporadisch iemand tegenkom).

Op het formulier moeten we aankruisen  wat de reden is dat we onderweg zijn.

Al met al mogen we in ieder geval de komende weken niet meer voor ons plezier wat rondtuffen en al helemaal niet rondlopen.

Nou zijn wij gelukkig in het bezit van een behoorlijk groot terrein, met daarom heen bos en weilandjes... maar tjemig je zou maar in een flatje wonen.

Verder wordt er hier in de winkels ook flink geshopt, vele lege schappen.

Hier thuis hebben we eigenlijks altijd wel een klein noodvoorraadje, voor het geval dat... Dit noodvoorraadje hebben we een beetje aangevuld, of het nodig is weet ik niet maar feit is wel dat we gisteren bijvoorbeeld geen brood meer konden krijgen. Dan is het wel handig dat je wat thuis hebt, zoals beschuiten of toastbrood.

Tja... dat wc-papier daar begrijp ik niet zoveel van. Tuurlijk fijn als je je achterwerk met een zacht papiertje af kan vegen i.p.v. met de broek op de enkels naar de badkamer om je te wassen. Maar... of dat nou de eerste behoefte is betwijfel ik ten zeerste. Toch zagen we ook hier mensen met de boodschappenkar vol met toiletpapier.

Verder hier bij ons huis vernemen we er niet zoveel van, alleen wat minder aanloop.Thuiswerken deed Henk al en dat gaat tot nu toe gewoon verder, alleen weet hij niet wanneer hij weer naar Nederland kan. Normaal meestal 1 keer in de 4 weken... maar zolang de corona zo actief is gaat hij niet, in ieder geval niet alleen... samen uit samen thuis in crisistijd ;-)

Ik had een ieder die het graag gewild had om zo vrij te wonen, vooral in deze tijden, het zo gegund. Helaas is dat niet zo en ik zou zo tegen hen willen zeggen : hou je kras er komen weer betere tijden.

Ik ga verder met bloggen over vogeltjes, bloemetjes en het mooie weer. Ga hier verder geen wijsheden over het coronavirus neer zetten, daar zijn vele anderen voor die er heel wat meer over weten, althans denken te weten ;-)

Wilde narcissen...

.
Ook dit jaar weer foto's van de hele vele wilde narcissen op een deel van ons terrein.
Ieder jaar opnieuw staan we er weer versteld van en het grappige is dat we er niets voor hoeven te doen... nooit 1 bolletje gepoot.

Dat geeft toch wel een voorjaarsgevoel :-)

Terug van weggeweest...

Zo... daar ben ik weer.
Het was eventjes druk de afgelopen anderhalf week.

Begon donderdags, bloed geven voor onderzoek.
Vrijdags de uitslag binnen, helemaal goed zoals ik eigenlijk al verwacht had... maar toch.
Zaterdags dikke duizend kilometer naar ons huis in Nederland. Bij thuiskomst gelijk eten, vervolgens dobberen in bad omdat we de volgende dag in alle vroegte weer op stap moesten (duurt uren voordat mijn haar droog is en tevens ben ik absoluut geen ochtendmens).
Zondags in alle vroegte weer in de auto, vrienden hun nieuwe woning bewonderen (goed gekeurd), later op de middag met zoon lief (nou ja... soms is hij best wel lief) een leuke boswandeling bij Radio Kootwijk gemaakt en heerlijk gegeten.
Zo ging de gehele week een beetje door. Veel visite en veel op pad. Tussendoor even bij de tandarts langs, de nodige boodschappen halen, etentje, een bibliotheek bezoekje. Tevens ook nog even een beetje in onze tuin in Nederland bezig, zodat het weer een beetje oogt.
Tja... dat heb je dan als je zo weinig en zo kort in Nederland bent. Overal tijd tekort voor.

Zoals ik wel vaker gezegd heb : een tweede huis is eigenlijk niets voor mij ;-) Maar ja, het is niet anders. Grapje... Het liefst nam ik alle dierbaren mee heen en weer, uiteraard op gepaste afstand ( in een straal van zo'n 25 kilometer).

Afgelopen zaterdag zijn we weer deze kant opgekomen. Hele dag reizen... tuf tuf tuf...
Zondags uitslapen, in de tuin bezig geweest, genieten van de duizenden narcissen op ons terrein... dat is ook best veel werk, al dat genieten.
Maandags naar de Internist, vandaar dat we maar even in Nederland konden zijn. EINDELIJK van de prednison af, na anderhalf jaar. Nog wel een ander medicijn om mijn bijnieren wat te ondersteunen. Volgende week wordt bekeken of mijn bijnieren weer wakker zijn, deze slapen namelijk als je prednison slikt. Als ze weer goed functioneren mag ik helemaal stoppen met de medicijnen. Zo niet, dan nog minstens 3 maanden slikken.
Maar het positieve van het geheel is, dat de ziekte van Horton over is en ik niet meer aan de prednison hoef. Helemaal blij...

Nog een leuk thuiskomertje...

De spechten zitten weer de gehele dagen voor ons keukenraam te snoepen.

Nog wel wat schrikkerig en eh... mijn keukenraam moet nodig schoongemaakt worden, maar toch... erg leuk om te zien

Tussentijds komen de pimpelmezen en de koolmezen gelukkig ook nog langs.

De vetbollen hangen pal voor ons raam ( 5 cm ervan af), daar hangen de spechten dus ook in en kunnen wij ze van onze keukenstoel observeren, zo ook onze katten en honden ;-)

Verder is het hier, zoals gewoonlijk, druk in de tuin. Veel dingen gereed maken voor de komende tijden. Tevens al weer veel zaad in potjes gezaaid.

Zo, even weer wat bij gekletst. Tot een volgende keer maar weer, geen zoen en geen handje dan maar even zwaaien 👋 en blijf gezond.

Wel een gedoe zeg, geen hand schudden. Dat zit er toch zo ingebakken. Zo ook bij de Internist. Bij binnenkomst ons van beider zijde bewust... geen hand schudden. Maar bij afscheid allebei automatisch mekaar de hand schudden, wat bij beiden even een zuchtje veroorzaakte ;-)

Gelukkig zat 'mijn' wachtkamer niet vol, ik was de enigste. Maar ik kwam langs wachtkamers die propje vol zaten, ik dacht zo bij mijn eigen : er zal maar 1 niezen...