Als de zomer weer op zijn eind loopt blijf ik vaak met een wat dubbel gevoel zitten. Afscheid nemen is nooit mijn beste kant geweest, om eerlijk te zijn kan ik daar eigenlijk helemaal niet over en vind ik het helemaal niets.
De bloemetjes die langzamerhand verwelken, de vlinders die zienderogen afnemen, de tweede-huis bezitters (waaronder lieve vrienden) die weer weg zijn, de zon die in kracht afneemt.
Voelt haast aan alsof wij hier alleen achtergelaten worden.
HUILIEHUIL, snotterdesnotter.
Ik ben gewoon zo'n trut die niet van veranderingen houdt. Sowieso niet, ook niet in huis... hoe vaak ik wel niet met de meubels aan het sjouwen geweest ben om uiteindelijk, met een gebroken rug, ze weer op de oude vertrouwde plek terug te zetten. Het is zelfs dusdanig erg dat ik er vaak chagrijnig bij word en niet meer te pruimen ben.
Met andere woorden ; ik ben simpelweg een gewoontedier.
Dat was dus de ene kant van het dubbele gevoel. De andere kant is dat ik blij ben dat we hier nog heerlijk midden in de natuur zitten. Eigenlijk vind ik de herfst ook een erg mooi seizoen en kan ik me zelfs alweer op de winter verheugen.
Zijn we hier nog druk bezig met het inmaken van hele vele potten jam, passata, courgettesoep, pepers en paprika's e.d.
Ook zijn we weer wat bezig met hout zagen, kloven en stapelen... niet voor de komende koude maanden, maar alvast voor de winter van 2021/2022. Voor het komende jaar hebben we genoeg brandhout.
En maaien, er moet nog heel wat gemaaid worden... dus regelmatig met zijn beiden, ieders met zijn eigen bosmaaier een uurtje of wat aan het maaien (ik heb een ietwat lichtere bosmaaier, anders ben ik al kapot voordat ik een spriet gemaaid heb).
Een dubbele zonnebloem...
vond ik wel toepasselijk voor dit blogje ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten