Klavertje vier...

Het is weer zover... overal zie je weer klavertjes staan. Nou op zich zou dat helemaal niet zo erg zijn, ware het niet dat ik om de haverklap automatisch speur naar klavertjes vier. Nog erger, ik vind ze ook telkens en kan het niet laten om ze te plukken en mee naar huis te nemen. In bijna alle boeken hier in huis, dat zijn er nogal wat, zitten klavertjes vier te drogen. Niet dat ik bijgelovig ben, maar ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om ze weg te gooien ;-)

In Frankrijk hebben we eens wat leuke mensen ontmoet, zij hebben een tweede huis niet erg ver bij ons vandaan. Van die echte lieverds. Ik krijg van Jack zelfs ontspanningsthee voorgeschoteld als ik wat nerveus ben, afgelopen winter had ik daar i.v.m. ziekte van mijn vader behoorlijk last van. Mag ik zelfs ter ontspanning wel even bij hen op de bank liggen, hahaha... Erg lief en altijd fijn om ze even te zien.

Jack en ik hebben veel overeenkomsten, kunnen samen honderduit kwebbelen over wat een mens drijft in het leven, ook is Jack net zo'n grote babbelkont als dat ik ben... ik moet soms mijn best doen om er tussen te komen... dat zegt al wat. Allebei hebben we ook een Henk, haar Henk is een lieve rustige man... evenals de mijne (soms !!!).

Uiteraard zijn er ook wat verschillen tussen ons, Jack is bijvoorbeeld een prachtig mooie vrouw om te zien, ze loopt bijna dagelijkse enorme afstanden... daar zijn die twee uurtjes van mij niks bij en ze staat ietwat relaxter in het leven, tja... daar kan ik nog wat van leren ;-)

Maar één grote overeenkomst tussen ons is : We hebben alletwee een geweldige neus voor klavertjes vier. We bukken ons en huppakee... raak, weer een viertje.
Henk zoekt zich soms bijna wezenloos, maar vindt er over het algemeen nooit één. Ik buk me en raak, haha... weer één voor in een boek.

Vandaag weer eentje meegenomen, de eerste dit jaar.

Eindconclusie... Er zit hier bij ons thuis HEEL wat GELUK in de boeken.